Μονή Προυσού

 

Η Μονή Προυσού είναι μοναστήρι του Νομού Ευρυτανίας. Βρίσκεται 31 χιλιόμετρα νότια του Καρπενησίου και 53 βορειοανατολικά του Αγρινίου, 2 χιλιόμετρα από το ομώνυμο χωριό και αποτελεί πνευματικό και προσκυνηματικό κέντρο ολόκληρης της περιοχής. Είναι χτισμένη σε απόκρημνη, βραχώδη περιοχή μεταξύ των βουνών Χελιδώνα, Καλιακούδα και της οροσειράς του Παναιτωλικού, η οποία είναι κατάφυτη με έλατα.

Η Ιερά Μονή Προυσού είναι αφιερωμένη στην Παναγία και εορτάζει στις 23 Αυγούστου (στην Απόδοση της Κοίμησης). 

Ιστορία

Τον 10ο αιώνα εντάθηκαν οι προσπάθειες της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας για εκχριστιανισμό και αφομοίωση των βαρβαρικών λαών της αυτοκρατορίας. Δύο ριψοκίνδυνοι μοναχοί ο Διονύσιος και ο Τιμόθεος, ακολουθώντας τις εντολές του αυτοκράτορα και του πατριαρχείου, έφτασαν στον άγριο αυτό τόπο με τους σκόρπιους ποιμενικούς πληθυσμούς, ενθουσιώδεις και με σκοπό της ζωής τους να κάνουν τους κατοίκους χριστιανούς. Για να μπορέσει να γίνει αποδεκτή η νέα θρησκεία, έστησαν προσκυνητάρι και εγκαταστάθηκαν στην περιοχή, όπου υπήρχε για πολλούς αιώνες, το ανύπαρκτο πια Μαντείο του Οδυσσέα. Όντας εκεί άναψαν μόνιμα έναν πυρσό.

Εξαιτίας του πυρσού αυτού το μοναστήρι που χτίστηκε εκεί τον 12ο αιώνα πήρε το όνομα «Μονή Πυρσού» ("Ορθόδοξος Συναξαριστής": Σύναξη της Παναγίας η «ἐν τῷ Πυρσῷ τῆς Εὐρυτανίας» στις 22-23 Αυγούστου). Το 1587 το καθολικό καταστράφηκε από πυρκαγιά. Αμέσως μετά ξαναχτίστηκε και διακοσμήθηκε με τοιχογραφίες. Τότε, περί το 1600, φιλοτεχνήθηκε και η εικόνα της Παναγίας.

Επειδή με τους αιώνες το όνομα έγινε από «Πυρσού», «Μπουρσού» που ακούγονταν κακόηχο, το 1845 επίσημα πλέον το μοναστήρι και το χωριό μετονομάστηκαν σε Μονή Προυσού και Προυσός αντίστοιχα (ΦΕΚ, Νόμος ΚΕ’ της 5ης Δεκεμβρίου 1845).

Η Μονή παρέμεινε ενεργή όλα τα χρόνια που ακολούθησαν, αν και η φήμη της δεν ήταν πολύ μεγάλη, λόγω και του δύσβατου της περιοχής. Το 1748 η Μονή έγινε Σταυροπηγιακή.

Επανάσταση του 1821

Λίγα χρόνια πριν την εθνεγερσία του 1821 στάλθηκε στο μοναστήρι ως ηγούμενος, ο αγιορείτης πνευματικός Κύριλλος Καστανοφύλλης. Ήταν μέλος της Φιλικής Εταιρίας και η πρόφαση ήταν να διορθώσει τη δήθεν πνευματική και ηθική παρακμή του. Αμέσως και βάση σχεδίου οργάνωσε και λειτούργησε τη «Σχολή Ελληνικών Γραμμάτων» (1818-1828).

Η Μονή αποτέλεσε κέντρο πολιτικής καθοδήγησης του απελευθερωτικού αγώνα (υπάρχουν επιστολές του Μαυροκορδάτου κ.α). Έπαιξε δε κρίσιμο ρόλο στην όλη διαχείριση της πολιορκίας του Μεσολογγίου αλλά και στη σωτηρία πολλών μετά την καταστροφή της «Εξόδου». Λειτούργησε δε καθ' όλη τη διάρκεια του αγώνα σαν θεραπευτήριο και αναρρωτήριο τραυματιών.

Ο Καραϊσκάκης είχε το στρατηγείο του στη μονή. Μάλιστα ο στρατηγός Καραϊσκάκης δώρισε το ασημένιο κάλυμμα της εικόνας σε ένδειξη ευγνωμοσύνης για τη θέρμη, η οποία τον ταλαιπωρούσε και από την οποία γιατρεύτηκε κατά την παραμονή του στη Μονή. Το Σκευοφυλάκιο της Μονής διαθέτει σήμερα τα όπλα του Καραϊσκάκη.

Μεγάλο μέρος της Μονής κάηκε από τους Γερμανούς στις 16 Αυγούστου του 1944, γιατί αυτή αποτελούσε κέντρο στήριξης των ανταρτών της Αντίστασης. Καταστράφηκαν πολλά κειμήλια, σκεύη, χειρόγραφα και βιβλία, αλλά όχι η πολύτιμη εικόνα της Παναγίας, η οποία είχε τοποθετηθεί σε κρύπτη.

Μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο ξεκίνησε εκ νέου η ανοικοδόμηση της Μονής από τον ηγούμενο Γερμανό, η οποία συνεχίστηκε και στη δεκαετία του 1970 από τον τότε ηγούμενο της μονής και μετέπειτα ηγούμενο της Ιεράς Μονής Δοχειαρίου του Αγίου Όρους Γρηγόριο.

Παράδοση

Κατά την παράδοση το όνομα της Μονής οφείλεται στη θαυματουργή εικόνα της «Παναγίας Προυσιώτισσας». Η εικόνα αυτή κατάγεται από την Προύσα της Μικράς Ασίας και εικάζεται ότι είναι έργο του Ευαγγελιστή Λουκά.

Η Μονή στην Προύσα ιδρύθηκε τον 9ο αιώνα. Την εποχή εκείνη αυτοκράτορας του Βυζαντίου ήταν ο Θεόφιλος (829-842), ο οποίος ήταν εικονομάχος. Η εικόνα της Παναγίας βρισκόταν σε ναό της Προύσας, αλλά υπό τον φόβο ότι θα καταστραφεί βάσει διατάγματος του αυτοκράτορα, φυγαδεύτηκε στη Στερεά Ελλάδα.

Η παράδοση συνδέει το καταφύγιο της εικόνας, τη σημερινή τοποθεσία της Μονής, με θαύματα που συνέβησαν κατά τη μεταφορά της εικόνας εκεί. Ο νέος που τη μετέφερε, μαζί με κάποιον υπηρέτη του, αποφάσισαν να ιδρύσουν μοναστήρι στο σημείο αυτό καθώς διαπίστωσαν ότι ήταν αδύνατο να μετακινήσουν την εικόνα από εκεί. Οι ίδιοι έγιναν οι πρώτοι μοναχοί, με τα ονόματα Διονύσιος και Τιμόθεος. 

Αξιοθέατα

 

Το ρολόι του Προυσού όπως φαίνεται από την ιερά μονή

Η Ιερά Μονή Προυσού είναι ένα από τα λίγα μοναστήρια που σώζονται στην Ευρυτανία. Το καθολικό της είναι ενδιαφέρων ναΐσκος, σταυροειδής με τρούλο. Στα δυτικά του, στη ρίζα του βράχου, υπάρχει κρύπτη διαμορφωμένη σε παρεκκλήσι. Οι σήμερα σωζόμενες τοιχογραφίες φιλοτεχνήθηκαν γύρω στο 1785. Μέσα στην κρύπτη διασώζονται στην εξωτερική πλευρά τοιχογραφίες του 13ου αιώνα, ενώ εσωτερικά υπάρχουν δύο στρώματα, από τα οποία το ένα χρονολογείται στα 1518. Πολύ αξιόλογο είναι και το ξυλόγλυπτο τέμπλο της κρύπτης, που χρονολογείται στα 1810.

Το Σκευοφυλακίου της Μονής περιέχει πλήθος πολύτιμων χειρόγραφων Κωδίκων, εικόνες, ιερά σκεύη, λειψανοθήκες και βιβλία. Στη Μονή λειτουργεί ενδιαφέρον μουσείο με μέρος των θησαυρών, όπως εικόνες από το 15ο και 16ο αιώνα, ιερά άμφια, αργυρά και χρυσά δισκοπότηρα, χειρόγραφοι κώδικες, τυπογραφημένα βιβλία και το σπαθί του Καραϊσκάκη.

Έξω από τη Μονή υπάρχουν δύο κάστρα αριστερά και δεξιά, οι «πύργοι του Καραϊσκάκη». Υπάρχει επίσης εκκλησάκι των Αγίων Πάντων, που κτίστηκε το 1754. Τέλος, σώζεται, πλήρως αναστηλωμένο το κτήριο που στέγασε επί Τουρκοκρατίας τη «Σχολή Ελληνικών Γραμμάτων» που λειτούργησε στη Μονή.

 

 

Μονή Αγίων Πατέρων Σχιστού

Πηγή:https://www.exapsalmos.gr/2020/04/24/iera-moni-agion-pateron-schistou-peramatos-16-chronia-zois/

 

  Στις 24 Απριλίου του έτους 2004  ο Σεβασμιώτατος κ. Αλέξιος έθετε τον θεμέλιο λίθο στο ιστορικό όρος Αιγάλεω στο Σχιστό Περάματος, πλαισιούμενος από τον Καθηγούμενο Γέροντα Πολύκαρπο και τους ιερομονάχους της Μητροπόλεως, οι οποίοι μέχρι τότε ήταν απλά εγγεγραμμένοι στην Ιερά Μονή που υπήρχε μόνο στα ιδρυτικά χαρτιά.

Από την ενθρονίσεως και καταστάσεώς του ο κ. Αλέξιος αντιλήφθηκε αυτήν την ανάγκη και έθεσε σκοπό της αρχιερατικής του πορείας. Στο έρημο, άνυδρο και ξηρό τόπο, εκεί όπου ο βασιλέας Ξέρξης είχε τον θρόνο του και παρακολουθούσε τη Ναυμαχία της Σαλαμίνος, ανορθώθηκε θρόνος της Τρισηλίου Θεότητος προς τιμή και μνήμη του Αγίων Πατέρων που συγκρότησαν την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο στη Νίκαια της Βιθυνίας. Μόλις σε μια πενταετία το έργο ολοκληρώθηκε και οι πατέρες απέκτησαν τα μοναχικά τους κελιά και τον ζωτικό τους χώρο, τον τόσο απαραίτητο για τον άγαμο κληρικό. Στις 30 Μαΐου του έτους 2009 τελέσθηκαν τα Θυρανοίξια από τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμο, και ακολούθησαν τα Εγκαίνια του Ιερού Θυσιαστηρίου του Καθολικού της Μονής από τον κτήτορα αυτής Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Νικαίας κ. Αλέξιο στις 10 Οκτωβρίου του ίδιου έτους.

Από τότε στο Μοναστήρι λειτουργούν καθημερινά οι Πατέρες, ευλογώντας και αγιάζοντας τους πολυάριθμους χριστιανούς που καταφεύγουν εκεί. Έχει καταστεί στη Δυτική Αττική φάρος πνευματικός, τόπος προσευχής και φιλανθρωπίας. Ανήκει στην Ιερά Μητρόπολη Νικαίας.

 

Οδηγίες προς το προορισμό Ιερά Μονή Αγίων .Πατέρων Σχιστού (Περάματος) με τη δημόσια συγκοινωνία

 

Μονή της Αγίας Τριάδας - Αγίου Νεκταρίου

 Πηγή:http://www.agios-nektarios.gr/02_moni.html

https://weloveaegina.com/el/aigina/%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%BD%CE%B5%CE%BA%CF%84%CE%AC%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82/

  

Το Μοναστήρι του Αγίου Νεκταρίου στην Αίγινα αποτελεί ένα από τα κορυφαία αξιοθέατα του νησιού και τόπο έλξης για τους επισκέπτες του οι οποίοι συρρέουν στο σημείο κατά χιλιάδες καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου για να προσκυνήσουν και να θεραπευθούν. Θεωρείται θαυματουργό καθώς ο Άγιος Νεκτάριος ή Νεκτάριος Πενταπόλεως ή Νεκτάριος Αιγίνης (1 Οκτωβρίου 1846 – 9 Νοεμβρίου 1920) είναι ένας σύγχρονος άγιος της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας ο οποίος πιστεύεται ότι πραγματοποίησε θαύματα ενώ βρισκόταν ακόμα εν ζωή. Επιπλέον, το Μοναστήρι του Αγίου Νεκταρίου στην Αίγινα αποτελεί όχι μόνο ένα από τα μεγαλύτερα Μοναστήρια της Ελλάδας, αλλά και μία από τις μεγαλύτερες ορθόδοξες εκκλησίες των Βαλκανίων. Αν και γνωστό στο ευρύ κοινό, λίγο κόσμος γνωρίζει την αληθινή ιστορία και σημασία του.

                 

 Το Μοναστήρι του Αγίου Νεκταρίου ξεκίνησε να λειτουργεί (επαναλειτούργησε για την ακρίβεια) από τον ίδιο τον Άγιο Νεκτάριο όταν έψαχνε έναν τόπο να στεγάσει ένα μοναστήρι για το τέλος της ζωής του, έναν «Εκκλησιαστικό Παρθενώνα», όπως έλεγε. Μαζί με 4 μοναχές οι οποίες επιθυμούσαν να μονάσουν υπό την πνευματική καθοδήγηση και εποπτεία του, βρήκε ένα παλαιό εγκαταλελειμμένο μοναστήρι στην Αίγινα στη θέση Ξάντος στο οποίο και αποφάσισε να στεγάσει τις 4 αυτές μοναχές και άλλες 3 που ήδη μόναζαν στο νησί. Το μοναστήρι επαναλειτούργησε το 1904 υπό την καθοδήγηση του Αγίου Νεκταρίου, παρ’ ότι αυτός ακόμα βρισκόταν στη Ριζάρειο Σχολή – ο ίδιος εγκαταστάθηκε μόνιμα στο νησί το 1908. Τη σημερινή μορφή του απέκτησε το χρονικό διάστημα 1973- 1994, με τους ντόπιους να χτίζουν πάνω στα ερείπια ενός βυζαντινού μοναστηριού. Η εκκλησία σήμερα διαθέτει δύο ψηλά καμπαναριά και τέσσερις σειρές από παράθυρα (με το χαρακτηριστικό κόκκινο τόξο) για επιστέγασμα. Στις μέρες μας κατοικούν στο Μοναστήρι 14 μοναχές.

Η παρουσία του Αγίου στην Αίγινα, συνδέθηκε με δύο γεγονότα, που τον κατέστησαν άμεσα λαοφιλή. Ο Νεκτάριος αρχικά θεράπευσε έναν δαιμονισμένο νέο κάτι που γρήγορα μαθεύτηκε στο νησί. Στη συνέχεια και χάρη σε αυτό το πρώτο γνωστό από μαρτυρίες θαύμα, χωρικοί της Αίγινας τον επισκέφτηκαν ζητώντας του να λειτουργήσει και να δεηθεί στο Θεό παρακαλώντας Τον να βρέξει. Είχαν περάσει 3 ολόκληρα χρόνια χωρίς βροχή στο νησί με αποτέλεσμα να έχει προκληθεί εκτεταμένη ανομβρία και οικονομική ζημία για τους κατοίκους του. Ο Νεκτάριος, μαζί με τη σύσσωμη παρουσία των νησιωτών, πράγματι λειτούργησε και προσευχήθηκε στο Θεό και την ίδια μέρα άρχισε να βρέχει. Τα δύο αυτά γεγονότα εξελήφθησαν ως θεϊκά σημάδια από τους Αιγινήτες και ο Άγιος Νεκτάριος θεωρείτο από αυτούς εν ζωή Άγιος (πριν ακόμα ανακηρυχθεί και επίσημα ως Άγιος).

Αλλά και μετά θάνατον, υπάρχουν γεγονότα που περιγράφουν οι μοναχές, οι ιερείς και οι νησιώτες της Αίγινας τα οποία είναι πραγματικά αξιοπερίεργα και τα οποία δικαιολογούν τη σημερινή του λαοφιλία. Λέγεται ότι στο διπλανό κρεβάτι όπου νοσηλευόταν ο Άγιος Νεκτάριος και όπου κοιμήθηκε, νοσηλευόταν ένας παραπληγικός, ο οποίος, όταν ακούμπησε τη φανέλα του κεκοιμημένου Αγίου επάνω του θεραπεύτηκε. Λέγεται ακόμα ότι κατά τη μεταφορά του δεν είχε βάρος, ενώ το μέτωπό του ανάβλυζε μύρο. Το μεγαλύτερο όμως μυστήριο είναι ότι το λείψανο του Αγίου παρά τις 3 ταφές και εκταφές παρέμενε αναλλοίωτο για περισσότερα από 30 χρόνια. Το λείψανό του, για πρώτη φορά, εξετάφη 3 χρόνια μετά την κοίμησή του και σήμερα η κάρα και τα οστά του Αγίου Νεκταρίου φυλάσσονται στην ιερά μονή της Αγίας Τριάδος που ίδρυσε ο ίδιος στην Αίγινα.

 

Ἱερὰ Μονὴ τῶν Ἁγίων Ἀρχαγγέλων Ἰόππης

 Πηγή:https://jerusalem-patriarchate.info/ἱερά-προσκυνήματα/ἱερὰ-μονὴ-τῶν-ἁγίων-ἀρχαγγέλων-ἰόπ/

 

Το απὸ ἀρχαιοτάτων χρόνων Μοναστήρι τῶν Ἁγίων Ἀρχαγγέλων σχεδὸν βρέχεται ἀπὸ τὰ κύματα τῆς Μεσογείου καὶ εἶναι κτισμένο  στοὺς πρόποδες τοῦ γηλόφου τῆς Ἀνδρομέδας. Τὸ Μοναστήρι, λόγῳ τῆς θέσης του στον κύριο λιμένα τῆς Παλαιστίνης, στὴν πόλιν τῆς Ἰόππης, παρεῖχε τὴν δυνατότητα φιλοξενίας σε ὅλους τοὺς εὐσεβεῖς προσκυνητές, οἱ ὁποῖοι κατέφθαναν κατὰ χιλιάδας κάθε χρόνον, προερχόμενοι ἀπὸ ὅλες τις Ὀρθοδόξες χώρες, τὴν Ἑλλάδα, τὴν Κύπρο, τὴ Σερβία, τὴ Βουλγαρία, τὴ Ρουμανία καὶ πολὺ περισσότερο ἀπὸ τὴ Ρωσσία. Το Μοναστήρι για τη διευκόλυνση τῶν προσκυνητῶν, επιδιορθώθηκε καὶ καλλωπίσθηκε ἀπὸ τὸν Πατριάρχη Ἱεροσολύμων Κύριλλο τὸν Β΄ τὸ 1852.

Ὅλοι οἱ προσκυνητές, ὑποχρεωτικά όταν έφθαν στο λιμάνι, παρέμεναν στο Μοναστήρι αὐτό, ἀφοῦ πρῶτα παρουσιάζονταν στὸν ἡγούμενο τῆς Μονῆς, ὁ ὁποῖος θεωρούνταν ὁ πρῶτος ἡγούμενος τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, λόγῳ τοῦ μεγάλου ποιμνίου ὅπου εἶχε ἡ Ἰόππη, ἀλλὰ καὶ τῆς μεγάλης ἀποστολῆς νὰ ἀποδέχεται αὐτὸς πρῶτος τοὺς ἀνὰ τὸν κόσμον εὐγενεῖς προσκυνητές, οἱ ὁποῖοι κατέφθαναν μὲ εὐλάβεια καὶ πίστιν νὰ προσκυνήσουν τὰ θεοβάδιστα μέρη τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἀφοῦ ἀναπαύονταν στὸ Μοναστήρι, μετὰ ἀπὸ ἓνα κοπιῶδες θαλασσινὸ ταξίδι, τότε σχημάτιζαν ὁμάδες προσκυνητῶν ἀναχωροῦσαν ὅλοι μαζὶ μὲ τὴν συνοδείαν καβάσηδων, διὰ νὰ ἐπιτελέσουν τὴν Ἱερὰν ἀποδημίαν πεζοὶ διὰ ἓν ὁλόκληρον ἑξάμηνον. Καὶ ἀφοῦ ὁλοκλήρωναν τὴν ἱερὰν ἀποδημίαν, ἐγύριζαν καὶ πάλι εἰς τὸ Μοναστήριον, διὰ νὰ πάρουν τὸν δρόμον τῆς ἐπιστροφῆς μὲ τὸ πρῶτον καράβι, τὸ ὁποῖον εὕρισκον εἰς τὸν λιμένα τῆς Γιάφφας, ἔμπροσθεν τῆς Μονῆς, ἐπιστρέφοντες εἰς τὴν πατρίδα τους καθηγιασμένοι ἀπὸ τὰ σεβάσματα τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τὴν Παλαιστίνην, τὸν Τάφον τοῦ Χριστοῦ, τὸν φρικτὸν Γολγοθᾶν, τὸ Σπήλαιον τῆς Γεννήσεως, κ.ἄ.

Ἐκτὸς τοῦ σκοποῦ τῆς φιλοξενίας τὴν ὁποίαν εἶχε ἀναλάβει τὸ Μοναστήριον πρὸς τοὺς Ὀρθοδόξους ἀνὰ τὴν Οἰκουμένην, ἐπιτελοῦσε παραλλήλως καὶ ἕναν ἄλλον σπουδαῖον ρόλον. Ἦταν τὸ πνευματικὸ κέντρο τῆς πολυαρίθμου ὀρθοδόξου κοινότητος τὴν ἐποχὴ ἐκείνη, τὸ ὁποῖον ἀριθμοῦσε γύρω εἰς τοὺς 35.000 ὀρθοδόξους Χριστιανούς. Ξάφνου, ὅμως, μὲ τὴν ἵδρυσιν τοῦ Ἰσραὴλ (1948) ἔπεσε ἐν μέρει εἰς ἀδράνειαν. Ἡ μεγάλη πλειοψηφία αὐτοῦ τοῦ ὀρθοδόξου ποιμνίου λόγῳ τῶν γεγονότων τῶν πολέμων, οἱ ὁποῖοι ἀκολούθησαν, ἠναγκάσθη νὰ ἀποδημήσῃ, ὁ δὲ λιμὴν τῆς Γιάφφας, μετὰ ἀπὸ τρισχιλιετῆ λειτουργίαν, περιῆλθε εἰς ἀχρηστίαν καὶ ἔκλεισε, ἀφοῦ ἤνοιξε εἷς ἄλλος νέος καὶ σημαντικός, ὁ λιμὴν τῆς Χάϊφας καὶ τὸ διεθνὲς ἀεροδρόμιον τοῦ Τὲλ Ἀβίβ. Ἐπὶ πλέον, ὁ περίλαμπρος ναὸς τῆς Μονῆς τῶν Ἀρχαγγέλων ὁ ὁποῖος ἦτο, ὅπως μαρτυρεῖται, ἀπαραμίλλου κάλλους, τὰς παραμονὰς τῶν Χριστουγέννων τοῦ 1961, διὰ ἀγνώστους λόγους, πῆρε φωτιὰ καὶ κατεστράφη ὁλοσχερῶς. Ὕστερα καὶ ἀπὸ αὐτὸ τὸ καθοριστικὸ γεγονός, σταδιακῶς ἡ Μονὴ ἐρημώθηκε καὶ ἔφθασε κτηριακῶς εἰς ἀθλίαν κατάστασιν, δίνοντας ἐξωτερικά τὴν εἰκόνα ἑνὸς ἐρειπωμένου κτηριακοῦ συγκροτήματος. Παρέμεινε, ὡστόσο, εἰς αὐτὴν μόνον ὁ ἡγούμενος, ὁ ὁποῖος ἐκτελοῦσε καὶ καθήκοντα ἐφημερίου εἰς τὸν ὀρθόδοξον κοινοτικὸν ναὸν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου Ἰόππης. Τὸ Μοναστήριον στην κατάσταση αὐτὴν παρέμεινε μέχρι τὸ 1994, ὁπότε ξεκινᾶ νέα προσπάθεια ἀνακαινίσεως αὐτοῦ ἀπὸ τὸν σημερινὸ ἡγούμενο τῆς Μονῆς Ἀρχιμαδρίτη Δαμασκηνό, πιστὸ τηρητὴ τῆς παραδόσης τῶν Ἁγιοταφιτῶν Πατέρων, οἱ ὁποῖοι οἰκοδομούσαν οἱ ἴδιοι πολλές φορές μὲ τὸν ἱδρώτα τους καὶ μὲ τὸν κόπον τους τὰ πανάγια Προσκυνήματα. Ὁ Θεὸς οικονόμησε ἔτσι τὰ πράγματα ὥστε ὁ πατὴρ Δαμασκηνὸς κατάφερε νὰ ἐξασφαλίσει τὸ ἀπαιτούμενο ποσὸ τῶν 500.000 δολλαρίων, τὸ ὁποῖον προήρχετο ἀπὸ κληρονομίαν τῆς θετῆς του μητρός, κυρίας Ματίνας Δαρίβα, καταγομένης ἀπὸ τὴν Κηφισιὰν Ἀττικῆς. Ἀρκεῖ μόνο νὰ ἀναφερθεί ὅτι ὁ ναὸς τῶν Ἀρχαγγέλων κτίστηκε σε χρονικὸ διάστημα ἓξι μηνῶν. Βεβαίως, μετὰ τὴν ἀνακαίνιση τῆς ἐκκλησίας, αἱ ἀνακαινιστικές ἐργασίες στράφηκαν πρὸς τοὺς ὑπολοίπους χώρους τῆς Μονῆς (κελλιά, συνοδικόν, ἀρχονταρίκι, δικαστικὴ αἴθουσα τῆς ὀρθοδόξου κοινότητας, ἐξωραϊσμό, κ.λ.π.).

Τάφος τῆς Ταβιθᾶς στην Ἰόππη

Ἡ Ἰόππη δὲν συνδέεται μὲ τὴ ζωὴ καὶ τὴν δράση τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ μὲ τὸν Ἀπόστολον Πέτρον, ὁ ὁποίος ἀνέστησε τὴν Ταβιθὰ καὶ εἶδε τὸ Οὐράνιο ὅραμα τῶν καθαρῶν καὶ ἀκαθάρτων ζώων, τὸ ὁποῖο τὸν ἐπρόσταζε νὰ ὑποδεχθῇ εἰς τοὺς κόλπους τῆς χριστιανικῆς κοινότητος καὶ τοὺς εἰδωλολάτρες. Σήμερα, εἰς τὴν Ἰόππη (Γιάφφο στὰ ἑβραϊκά) ὁ προσκυνητὴς μπορεί νὰ ἐπισκεφθεί τὸ Ρωσικὸ Μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Πέτρου καὶ τὸν Τάφο τῆς Ταβιθᾶς, ἡ ὁποία στα ελληνικά ὀνομάζεται Δορκάς.