ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΣΟΥΡΩΤΗΣ – ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ

 Η Ιερά Μονή (Ησυχαστήριο) του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου βρίσκεται στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης, κοντά στα Βασιλικά και ανήκει στην Ιερά Μητρόπολη Κασσανδρείας. Ειναι Ιερά Μονή Μοναζουσών και ἱδρύθηκε το 1967. Απέχει περίπου 28 χιλιόμετρα ανατολικά από τη Θεσσαλονίκη.

Πνευματικός καθοδηγητής ήταν ο Άγιος Παΐσιος. Το καλοκαίρι του 1966, επειδὴ η κατάσταση της υγείας του Αγίου Παϊσίου επιδεινώθηκε, ο Γέροντας Παΐσιος κατέβηκε στην Θεσσαλο­νίκη για εξετάσεις, οι οποίες ἐδειξαν ὁτι ἐπρεπε νὰ χειρουργηθεί στους πνεύμονες και εισήχθη στο Κέντρο Νοσημάτων Θώρακος Βορείου Ἑλλάδος. Τότε τον γνώρισαν και μερικὲς νέες, οι ὁποίες ήθελαν απὸ χρόνια νὰ ιδρύσουν Μοναστήρι, αλλὰ συναντούσαν δυσκολίες. Οι νέες αυτὲς τον επισκέπτονταν καθημερινὰ. Απὸ τότε ο Γέροντας τις θεωρούσε αδελφές του και ανέλαβε να τις βοηθήσει. Βρήκε τον τόπο, για να κτισθει το Μοναστήρι και σε εναν χρόνο εγκαταστάθηκαν οι πρώτες Αδελφές. Ἐτσι ιδρύθηκε τὸ Ησυχα­στήριο του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στη Σουρωτὴ - Βασιλικά Θεσσα­λονίκης, το οποίο ο Γέροντας Παΐσιος βοηθούσε πνευματικὰ μέ­χρι την κοίμηση του.

Στο Ησυχαστήριο φυλάσσονται τα ιερά λείψανα του Αγίου Αρσενίου και εκεί ετάφη και ο Άγιος Παΐσιος.

Ιερό Γυναικείο Ησυχαστήριο "Η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος" - Ιερά Μονή Αγίου Πορφυρίου

Πηγές:https://www.iellada.gr/thriskeia/i-iera-moni-poy-idryse-o-agios-porfyrios-sto-milesi

https://www.greekaffair.news/monastiriakos-tourismos-iera-moni-tou-agiou-porfyriou-sto-milesi/

 

Η Ιερά Μονή του Αγίου Πορφυρίου πρόκειται για ένα γυναικείο μοναστήρι το οποίο ιδρύθηκε από τον Όσιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη, τον δημοφιλή και χαρισματικό γέροντα.

Το Ιερό Ησυχαστήριο που είναι αφιερωμένο στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος (πανηγυρίζει στις 6 Αυγούστου), βρίσκεται στο Μήλεσι Αττικής, γεωγραφικά μεταξύ του Ωρωπού και της Μαλακάσας βόρεια της Αθήνας.

Με το που θα πατήσει το πόδι του ο επισκέπτης στο χώρο αντιλαμβάνεται την ιερότητα του χώρου και απολαμβάνει την απόλυτη ηρεμία. Εντυπωσιάζεται με τον επιβλητικό Ιερό Ναό και με τον κατάφυτο περιβάλλοντα χώρο.

Πλήθος κόσμου σπεύδει στο Ησυχαστήριο που τιμά τη μνήμη του Οσίου Πορφυρίου στις 2 Δεκεμβρίου, ημέρα της κοίμησής του, καθώς το μέρος αποτέλεσε προσκύνημα χάρη στον ίδιο τον γέροντα.

Το οικοδόμημα άρχισε να χτίζεται το 1981 και οι εργασίες έγιναν σταδιακά, με το επιβλητικό Καθολικό να θεμελιώνεται το 1990, κατόπιν αδείας του Αρχιεπισκόπου Αθηνών κυρού Σεραφείμ.

Ο σκελετός του ναού ολοκληρώθηκε την άνοιξη του 1992, λίγους μήνες μετά την κοίμηση του γέροντα Πορφυρίου.

Όταν πήρε τη σύνταξη του από τον Άγιο Γεράσιμο, έζησε μερικά χρόνια στον Άγιο Νικόλαο Καλισσίων Πεντέλης και τελικά κατέληξε στο Μήλεσι της Μαλακάσας, όπου έζησε το ίδιο ταπεινά, παλεύοντας με τις αρρώστιες του στο ταπεινό κελάκι του όπου σήμερα επισκέπτεται πλήθος κόσμου.

Ο τόπος εκείνος έγινε αληθινό προσκύνημα. Επεδίωκε ο Γέροντας την αφάνεια, και ο Θεός τον δόξαζε. «Ο κόσμος -θα γράψει αργότερα- με πήρε από καλό και όλοι φωνάζουνε ότι είμαι άγιος. Εγώ όμως αισθάνομαι ότι είμαι ο πιο αμαρτωλός άνθρωπος του κόσμου… και παρακαλώ όσοι με έχετε γνωρίσει να κάνετε προσευχή για μένα».

Το Ησυχαστήριο τιμά τη μνήμη του οσίου γέροντα Πορφυρίου στις 2 Δεκεμβρίου, ημέρα της κοίμησής του. Επίσης, πανηγυρίζει στις 6 Αυγούστου.

Ο Άγιος Πορφύριος

Ο Άγιος Πορφύριος είναι ο νεότερος αναγνωρισμένος άγιος της Ορθοδοξίας, καθώς η αγιοκατάταξή του από το Οικουμενικό Πατριαρχείο έγινε στις 27 Νοεμβρίου του 2013, 22 χρόνια μετά την κοίμησή του.

 

Ο γέροντας Πορφύριος, γεννήθηκε το 1906 από ευσεβείς και πολύ φτωχούς γονείς στο χωριό Άγιος Ιωάννης Καρυστίας Ευβοίας. Στο σχολείο πήγε μέχρι Β΄ Δημοτικού. Τα γράμματα τα έμαθε διαβάζοντας το Ευαγγέλιο και τα λειτουργικά βιβλία της Εκκλησίας. Ο πατέρας του είχε πάει να δουλέψει στη διώρυγα του Παναμά, για να συντηρήσει την οικογένειά του. Κι ο μικρός Ευάγγελος-αυτό ήταν το όνομα του γέροντα- δούλευε στα χωράφια και έβοσκε τα λιγοστά πρόβατά τους στις πλαγιές του χωριού. Εκεί διάβαζε και το βίο του Αγίου Ιωάννου του Καλυβίτη. Τόσο πολύ τον συνεπήρε η αγία μορφή του οσίου, που άρχισε να σκέπτεται να τον μιμηθεί.

Μικρός καθώς ήταν, 13-14 ετών, βρήκε τον τρόπο και έφυγε για το Άγιον Όρος. Εκεί εγκαταστάθηκε στα Καυσοκαλύβια και έγινε υποτακτικός σε ένα κελί, σε δύο πολύ καλά και αυστηρά γεροντάκια. Έζησε μαζί τους 5-6 χρόνια, έμαθε την καλογερική, την «άκρα» και «χαρούμενη» όπως έλεγε, υπακοή, την καθαρή αγάπη του Θεού και δέχθηκε -άδολο και αγνό παιδί όπως ήταν- το διορατικό χάρισμα. Όμως αρρώστησε άσχημα, και ο Θεός έδειξε ότι ήθελε να τον «μεταθέσει» στον κόσμο, για να μπορέσει να φωτίσει τους ανθρώπους με τη χάρη που είχε, να τους εμπνεύσει, να τους παρηγορήσει, να τους καθοδηγήσει. Έτσι, γύρισε στην πατρίδα του την Εύβοια, όπου εγκαταβίωσε στο μοναστήρι του Αγ. Χαραλάμπους στο Αυλωνάρι. Εκεί θεραπεύθηκε. Σε ηλικία 20 ετών συναντήθηκε με τον Αρχιεπίσκοπο του Σινά Πορφύριο, ο οποίος θαύμασε για τα ουράνια χαρίσματα του νέου Μοναχού και τον χειροτόνησε πρεσβύτερο, δίνοντάς του το όνομά του: Πορφύριος.

Το 1940 ήρθε στην Αθήνα, όπου διορίσθηκε εφημέριος στον Ιερό Ναό του Αγίου Γερασίμου, στην Πολυκλινική, κοντά στην Ομόνοια. Εκεί υπηρέτησε 33 χρόνια το Θεό και τους ανθρώπους, ζώντας στην ταπεινή αφάνεια και μεγαλουργώντας για τη δόξα του Θεού. Εκεί βοήθησε χιλιάδες ανθρώπους να βρουν την ειρήνη του Θεού. Ακόμη και τους γιατρούς βοηθούσε με τις χαρισματικές του διαγνώσεις, και πολλούς ασθενείς θεράπευε με τη χάρη του Θεού. Και όλα αυτά τα έκαμνε, ο αγράμματος για τον κόσμο, π. Πορφύριος.

Όταν πήρε τη σύνταξη του από τον Άγιο Γεράσιμο, έζησε μερικά χρόνια στον Άγιο Νικόλαο Καλισσίων Πεντέλης και τελικά κατέληξε στο Μήλεσι της Μαλακάσας, όπου έζησε το ίδιο ταπεινά, παλεύοντας με τις αρρώστιες του, που του χαρίσθηκαν από την αγάπη του Θεού ως «σκόλοψ τη σαρκί, ίνα μη υπεραίρηται». Ο τόπος εκείνος έγινε αληθινό προσκύνημα. Επεδίωκε ο Γέροντας την αφάνεια, και ο Θεός τον δόξαζε. «Ο κόσμος -θα γράψει αργότερα- με πήρε από καλό και όλοι φωνάζουνε ότι είμαι άγιος. Εγώ όμως αισθάνομαι ότι είμαι ο πιο αμαρτωλός άνθρωπος του κόσμου… και παρακαλώ όσοι με έχετε γνωρίσει να κάνετε προσευχή για μένα».

 

Ο γέροντας πέθανε ταπεινά στο κελί του, στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους, στις 2 Δεκεμβρίου 1991. Είχε την εσωτερική πληροφορία ότι το τέλος ήταν «εγγύς» και ήθελε να πεθάνει ταπεινά, μακριά από τον κόσμο, μέσα στη γαλήνη του Θεού. Κανείς δεν πληροφορήθηκε το θάνατό του, παρά μόνο οι κελιώτες των Καυσοκαλυβίων. Η κηδεία του έγινε ταπεινή, απέριττη, καλογερική, μέσα στο ειρηνικό και σεπτό περιβόλι της Παναγίας.

Πληροφορίες – περιοχή

Για να φθάσει ο προσκυνητής με το αυτοκίνητό του από την Αθήνα στο μοναστήρι, θα πρέπει να βγει στην Εθνική οδό Αθηνών-Λαμίας και στο 39ο χιλιόμετρο, να αφήσει την Εθνική οδό από την έξοδο Μαλακάσας και να προχωρήσει προς τον Ωρωπό.

Μετά από 4,5 χιλιόμετρα από την έξοδο της Μαλακάσας, θα δει στα δεξιά του έναν ανηφορικό ασφαλτοστρωμένο δρόμο που οδηγεί μετά από 600 μέτρα στο μετόχι του Ησυχαστηρίου. Το μετόχι φαίνεται στην κορυφή του λόφου και είναι λευκό χωρίς κεραμίδια και τούβλα.

Είναι ανοικτό για επισκέψεις τις συνηθισμένες ώρες των μοναστηριών (από την Ανατολή μέχρι τη Δύση του ηλίου) με διακοπή 2-4 μ.μ

 

Μονή Βαρλαάμ

 Πηγή:https://www.kalampaka.com/el/meteora-monasteries/monastery-of-varlaam/

Η Μονή Βαρλαάμ ή μονή των Αγίων Πάντων είναι ανδρικό μοναστήρι στα Μετέωρα, στην κορυφή απότομου βράχου. Είναι ένα από τα έξι που συνεχίζουν να είναι ενεργά στα Μετέωρα, τα οποία από το 1988 συμπεριλαμβάνονται στα μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO.

 Η μονή δημιουργήθηκε στις αρχές του 16ου αιώνα, αλλά το όνομά της πήρε από τον ασκητή Βαρλαάμ, ο οποίος εγκαταστάθηκε στον βράχο τον 14ο αιώνα. Είναι γνωστή για το σημαντικό αρχείο που διατηρεί. Η μονή οργανώθηκε από τους αδελφούς Νεκτάριο και Θεοφάνη, τους λεγόμενους Αψαράδες, από την Ήπειρο στις αρχές του 16ου αιώνα. Το 1518 ανακαίνισαν το παρεκκλήσι των Τριών Ιεραρχών, το οποίο είχε κτίσει ο Βαρλαάμ. Το 1536 κτίστηκε ο πύργος του βριζονίου. Το μοναστήρι γνώρισε οικονομική ανάπτυξη και πνευματική άνθηση. Το καθολικό της μονής, αφιερωμένο στους Άγιους Πάντες, είναι σταυροειδής εγγεγραμμένος ναός αθωνίτικου τύπου και χρονολογείται από το 1541. Η αγιογράφησή του έγινε σε τρεις φάσεις.
Οι παλαιότερες αγιογραφίες φιλοτεχνήθηκαν από τον Φράγκο Κατελάνο το 1548. Η δεύτερη φάση χρονολογείται από το 1566 και είναι έργο των αγιογράφων Γεώργιος και Φράγκος Κονταρής. Οι πιο πρόσφατες αγιογραφίες χρονολογούνται από το 1780 και 1782, σύμφωνα με κτητορική επιγραφή, αλλά πιθανότατα ήταν μικρής κλίμακας επεμβάσεις.

Βορειοδυτικά του καθολικού βρίσκεται η τράπεζα, η οποία στεγάζει κειμήλια, το παρεκκλήσι των Τριών Ιεραρχών, ένας μονόχωρος δρομικός ξυλόστεγος ναός, η εστία, τα κελιά και ο ξενώνας. Στην άλλη πλευρά, προς την είσοδο, βρίσκεται το νοσοκομείο και το παρεκκλήσι των Αγίων Αναργύρων.

 Η ιστορία του Μοναστηριού

Το 1350 αναρριχήθηκε στον βράχο μια παράτολμη ασκητική μορφή, ο ασκητής Βαρλαάμ, από τον οποίο πήρε την ονομασία του το μοναστήρι. Αυτός έκτισε τρεις ναούς, ένα μικρό κελί και μια δεξαμενή για νερό. Μετά την κοίμησή του ο βράχος μένει για 200 χρόνια περίπου έρημος μέχρι το 1517/1518 που ανέβηκαν οι δύο κτίτορες της μονής , οι αδελφοί ιερομόναχοι Θεοφάνης και Νεκτάριος οι Αψαράδες, που ήταν πλουσιόπαιδα από τα Γιάννενα. Αυτοί βρήκαν τον βράχο του Βαρλαάμ εντελώς έρημο -όπως ένα οικόπεδο- και γι’ αυτό αρχίζουν από την αρχή να δημιουργούν τα πρώτα κτίσματα. Ανακαινίζουν το εκκλησάκι των Τριών Ιεραρχών και ανεγείρουν τον πύργο. Κτίζουν (1541/1542) επίσης τον κεντρικό ναό του μοναστηριού (καθολικό), που τιμάται στη μνήμη των Αγίων Πάντων. Η μεταφορά υλικών κράτησε 22 χρόνια και το κτίσιμο μόνο 20 μέρες. Μέχρι τον 16^ο αιώνα η παρουσία των μοναχών είναι συνεχής. Από τις αρχές του 17^ου αιώνα και μετά παρέμειναν λίγοι μοναχοί. Από τότε αρχίζει η παρακμή.

 

Από το 1350 και μετά η ανάβαση στο μοναστήρι γινόταν με ξύλινες σκάλες, που είχαν 25 περίπου βαθμίδες η κάθεμια. Από τη βόρεια πλευρά της μονής κρέμονταν με πασσάλους από τον βράχο και δημιουργούσαν ένα κενό μεταξύ τους. Οι μοναχοί ήταν αναγκασμένοι να πηδούν από τη μία σκάλα στην άλλη με κίνδυνο πολλές φορές να χάσουν ακόμη και τη ζωή τους. Η δυσκολία αυτή υπήρχε λόγω της ιδιομορφίας και της μορφολογίας των βράχων. Υπήρχαν περίπου 4 με 5 σκάλες με μέγιστο αριθμό 95 βαθμίδων. Το 1517/1518 αναρριχήθηκαν οι κτίτορες που έκτισαν -όπως είπαμε και στην προηγούμενη ερώτηση- τον πύργο της μονής. Μετά η ανέλκυση των μοναχών και των υλικών γινόταν με χειροκίνητο βριζόνι (δίχτυ ). Από τις αρχές του 19^ου αιώνα δημιουργήθηκαν λαξευτές σκάλες στον βράχο με ενδιάμεση γέφυρα, οι οποίες δέχτηκαν πολλές μετατροπές. Σήμερα η ανέλκυση πραγμάτων γίνεται με ηλεκτρισμό.

 

Την εποχή των αγίων κτιτόρων, Θεοφάνη και Νεκταρίου, και σε όλη τη διάρκεια του 16^ου αιώνα κατοικούσαν στη μονή 35 περίπου μοναχοί. Από το 17^ο αιώνα και μετά αρχίζει η παρακμή και κρατάει μέχρι το 1961. Τότε ανέβηκε στον βράχο η μοναστική αδελφότητα με ηγούμενο τον σημερινό μητροπολίτη Πειραιώς Καλλίνικο. Μαζί του ήταν ο σημερινός μητροπολίτης Κίτρους και Κατερίνης Αγαθόνικος, ο σημερινός αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χριστόδουλος και ο σημερινός ηγούμενος αρχιμανδρίτης Ισίδωρος Τσιατάς. Σήμερα η μοναστική αδελφότητα αποτελείται από επτά (7) μοναχούς.

 

Υπάρχουν αξιόλογα κτίσματα στο μοναστήρι με ιδιαίτερο αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον. Αυτά είναι: η παλιά τράπεζα, η εστία ή μαγειρείο, ένα από τα πιο κομψά και ωραία κτίσματα του είδους του, θολοσκέπαστο με κανονικό οκτάπλευρο, μικρό τρούλο ως καπνοδόχο και το νοσοκομείο. Τέλος, το παρεκκλήσι των 3 Ιεραρχών είναι μικρός μονόκλιτος ναός, που χτίστηκε το 1627 και έχει θεσπέσιες τοιχογραφίες.

 

Στο σκευοφυλάκιο της μονής εκτίθενται και πολλά εκκλησιαστικά κειμήλια, όπως: μεταβυζαντινές φορητές εικόνες, χρυσοκέντητα ‘Aμφια και επιτάφιοι, διάφορα είδη μικροτεχνίας και αργυροχοΐας. Μεταξύ των φορητών εικόνων, ιδιαίτερως καλλιτεχνικής αξίας είναι η Θεοτόκος Βρεφοκρατούσα, έργου του 1668 του κρητικού ζωγράφου Εμμανουήλ Τζάνε. Ξεχωριστή σημασία όμως, εκτός από την καλλιτεχνική του αξία, έχει και ο εντυπωσιακός χρυσοκέντητος επιτάφιος, έργο του 1609. Πρέπει να πούμε εδώ ότι τον 16^ο αιώνα λειτούργησε στην Ι. Μονή οργανωμένο χρυσοκεντητήριο ή εργαστήρι χρυσοκεντητικής με κορυφαίο τον μοναχό Αρσένιο. Πολλά έργα, κυρίως επιτάφιοι, που βρίσκονται σε αρκετά ελληνικά μοναστήρια έχουν φτιαχτεί εδώ.

 

Όταν ανέβηκαν οι κτίτορες στον βράχο δεν υπήρχε καθόλου νερό. Για να κατασκευαστεί μια δεξαμενή χρειαζόταν πολλή δουλειά για πολλά χρόνια. Έφτιαξαν, λοιπόν, οι μοναχοί αυτό το μεγάλο βαρέλι, στο οποίο μάζευαν το νερό της βροχής. Το βαρέλι έχει χωρητικότητα 12 τόνων και το νερό το χρησιμοποιούσαν ως πόσιμο, για τις αρδεύσεις και για τις οικοδομικές τους εργασίες. Αργότερα σε διάστημα μεγαλύτερο των 18 ετών κατάφεραν να φτιάξουν τρεις δεξαμενές, οπότε το πρόβλημα αντιμετωπίστηκε πολύ πιο καλά. 

Η Ιερά Μονή Βαρλαάμ διαθέτει πλούσια και αξιόλογη συλλογή χειρογράφων, τα οποία πλησιάζουν τα 300. Μερικά από αυτά εκτίθενται στο σκευοφυλάκιο της μονής και τα υπόλοιπα βρίσκονται σε ειδικούς χώρους για συντήρηση και προφύλαξη. Παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την πολύχρωμη καλλιτεχνική τους διακόσμηση. Έχουν λίγες μικρογραφίες, πολλά διακοσμητικά πρωτογράμματα και έπίτιτλα. Πρέπει να πούμε εδώ ότι στα τέλη του 16^ου αιώνα και στις αρχές του 17^ου αιώνα λειτουργούσε στη μονή το πιο οργανωμένο εργαστήρι αντιγραφής χειρογράφων από όλα τα μοναστήρια των Αγίων Μετεώρων. Υπάρχουν χειρόγραφες λειτουργικές φυλλάδες, Πράξεις των Αποστόλων, φυλλάδες βυζαντινής μουσικής, πατερικά κείμενα, ιερές ακολουθίες και άλλα περιεχόμενα χειρογράφων.

Μονή Τιμίου Προδρόμου Σερρών

 

Η Μονή Τιμίου Προδρόμου Σερρών κτίστηκε το 1270 και αποτελεί ένα εκπληκτικής ομορφιάς μνημείο της Βυζαντινής τέχνης.

Βρίσκεται σε απόσταση 12 χιλιομέτρων περίπου βορειοανατολικά της πόλης των Σερρών . Ο κεντρικός ναός είναι λιθόκτιστος και υπάρχουν πολλές βυζαντινές τοιχογραφίες. Το τέμπλο είναι ξυλόγλυπτο και χρονολογείται από το 1804. 

Ιστορικά στοιχεία

Από το Βυζάντιο στην Άλωση

Ο Ιωαννίκιος ήταν ο πρώτος κτήτωρ της Μονής. Το 1300 ο ανιψιός του, ο Ιωακείμ, έκτισε τον καθολικό ναό και την Τράπεζα για να γευματίζουν οι μοναχοί καθώς και ψηλά τείχη γύρω από την Μονή. Το 1345 οι Σέρβοι κατέστρεψαν μεγάλο μέρος της Μονής. Το 1371 λίγο πριν από την οριστική κατάληψη των Σερρών από τους Τούρκους, οι μοναχοί κατάφεραν να πείσουν τον Σουλτάνο Μουράτ Α΄ να απαλλάξει τη μονή από την πληρωμή έγγειου φόρου. Στη μονή εκάρη μοναχός σε ηλικία τριανταπέντε ετών, το 1444, ο άγιος Ραφαήλ. 

Γεννάδιος Σχολάριος και άγιος Γρηγόριος ο Ωρολογάς

Από το 1457 ως το 1462 στη μονή μόνασε ο πρώτος Πατριάρχης μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης Γεννάδιος Σχολάριος, ο οποίος και έμεινε εκεί ως το θάνατο του. Από το 1894 έως το 1901 διετέλεσε επίσημος εκπρόσωπος της Μονής ο Άγιος Γρηγόριος ο Ωρολογάς, ο μετέπειτα εθνομάρτυρας Μητροπολίτης Κυδωνιών Μικράς Ασίας, ο οποίος ταυτόχρονα εκείνα τα έτη υπηρετούσε ως ιεροκήρυξ και καθηγητής του Γυμνασίου Σερρών.

Η σύληση των κειμηλίων από τους Βούλγαρους

Το 1917 η βιβλιοθήκη της Μονής λεηλατήθηκε από τους Βούλγαρους, οι οποίοι έστειλαν στη Βουλγαρία 24 Ευαγγέλια, 200 σπάνια χειρόγραφα σε χαρτί, 1500 παλιά βιβλία, και πολλά πολύτιμα ιερά αντικείμενα. Οι Βούλγαροι απέσπασαν παράνομα όχι μόνο τα κειμήλια της Μονής Τιμίου Προδρόμου Σερρών, αλλά και πλήθος έτερων ελληνικών κειμηλίων από τη Μονή Παναγίας Εικοσιφοινίσσης της Μητροπόλεως Δράμας, τη Μονή Παναγίας Καλαμούς Ξάνθης και τη Μονή Παναγίας Αρχαγγελιώτισσας Ξάνθης. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο, οι Ιερές Μητροπόλεις καθώς και οι αρχές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης έχουν διατυπώσει επισήμως αίτημα για την επιστροφή των κλαπέντων ελληνικών κειμηλίων.

Η αναβίωση της Μονής

Από το 1986 εγκαταστάθηκε στη μονή γυναικεία αδελφότητα, που σε συνεργασία με τη 12η Εφορία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων Καβάλας έχει αναλάβει το έργο της συντήρησης και αναστήλωσης της μονής.

Στις 13 Δεκεμβρίου 2010, η μονή χτυπήθηκε από πυρκαγιά που κατέστρεψε το αρχονταρίκι, το παλιό εκθετήριο, την τράπεζα, το μαγειρείο, τον ξενώνα και τους αποθηκευτικούς χώρους, προκαλώντας συνολικά ζημιές αξίας 2 εκατομμυρίων ευρώ.

 

 

Μονή Κεχροβουνίου – Αγίας Πελαγίας 1 Μαΐου 2021

 Πηγή:https://tinosecret.gr/listing-item/monastiri-agias-pelagias/

Η Μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου (της Κυρίας των Αγγέλων) – το μοναστήρι της Αγίας Πελαγίας –  ιδρύθηκε τον 10ο ή 11ο αι. και αποτελεί ένα απο τα σημαντικότερα μοναστήρια του ελλαδικού χώρου.

Σύμφωνα με την παράδοση, τρεις πιστές αδελφές από τον Τριπόταμο έχτισαν στην περιοχή που βρίσκεται σήμερα το μοναστήρι από ένα κέλι δίπλα σε κάθε εκκλησάκι που προϋπήρχε στην περιοχή (Αγίας Τριάδος, Τιμίου Προδρόμου και Παμμεγίστων Ταξιαρχών). Σταδιακά δημιουργήθηκε η πολυπληθής μοναστική κοινότητα και το κτιριακό συγκρότημα της Μονής.

Το μοναστήρι έφτασε να αριθμεί 120 μοναχές, ενώ σήμερα φιλοξενεί 50 περίπου.

Η θρησκευτική και ιστορική αξία της Μονής είναι ανεκτίμητη αφού ασκήτευσε σε αυτή η Αγία Πελαγία, το όραμα της οποίας οδήγησε στην εύρεση της Ιερής Εικόνας της Παναγίας στις 30 Ιανουαρίου 1823.

Ιδιαίτερο είναι και το αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον της Μονής. Μοιάζει με παραδοσιακό χωριό περιβαλλόμενο από φρουριακό τείχος και διατηρεί τη λιτή κυκλαδίτικη αρχιτεκτονική με κυρίαρχα στοιχεία την πέτρα, τις καμάρες, τα λιθόστρωτα σοκάκια, το λευκό χρώμα.

Στο κέντρο της Μονής βρίσκεται το καθολικό (της Κοιμήσεως της Θεοτόκου). Το τέμπλο του είναι ξυλόγλυπτο, καλυμμένο με φύλλα χρυσού και με εντυπωσιακή μεταβυζαντινή αγιογραφία. Αξιοσημείωτες είναι οι τοιχογραφίες και ο παλιός ρώσικος επιτάφιος.

Το κελί όπου έζησε η Αγία Πελαγία είναι επισκέψιμο.

Εκεί συναντούμε τον Ναό των Παμμεγίστων Ταξιαρχών και το παλαιό κοιμητήριο της Μονής.
Αριστερά του Καθολικού, θα οδηγηθείτε στις εκκλησίες (του Τιμίου Προδρόμου, της Αγίας Χριστίνας, της Αγίας Τριάδας και της Ζωοδόχου Πηγής), στους βοηθητικούς χώρους και στα κελιά των μοναχών.

Η βιβλιοθήκη της Μονής περιλαμβάνει πάνω από 2000 τίτλους αξιόλογων βιβλίων, διαφόρων θεμάτων (θεολογικά, ιστορικά, μουσικά κ.α.).

Στο ανακαινισμένο Ηγουμενείο φυλάσσονται μεταξύ άλλων λείψανα Αγίων, η επάργυρη εικόνα της Παναγίας από το καράβι του Κωνσταντίνου Κανάρη και ένα ασημένιο Ευαγγέλιο – δώρο της βασίλισσας Όλγας.

Το Μουσείο της Μονής στεγάζει την Εκκλησιαστική Συλλογή Κεχροβουνίου, που περιλαμβάνει εικόνες του 18ου και 19ου αιώνα, εκκλησιαστικά σκεύη, άμφια και βιβλία. Το πρατήριο διαθέτει εργόχειρα των μοναχών.

Ιερά Μονή Αγίου Θεολόγου Πάτμου

 Η ιερά Μονή του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου είναι Ορθόδοξο μοναστήρι που ιδρύθηκε το 1088 στην Χώρα της Πάτμου. Το 1999 κηρύχθηκε Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την UNESCO. Κτίστηκε στο σημείο που πιστεύεται τόσο από την Καθολική όσο και από την Ορθόδοξη Εκκλησία ότι ο απόστολος Ιωάννης συνέγραψε το Ευαγγέλιο και την Αποκάλυψη, κοντά στο σπήλαιο όπου είχε τα οράματα της Αποκάλυψης. 

 Η ίδρυση της Μονής

Ο Αλέξιος Α' Κομνηνός σε μικρογραφία από χειρόγραφο του 12ου αι. (Βατικανό, Biblioteca Apostolica).Το 1088 παραχώρησε το νησί της Πάτμου στον μοναχό Χριστόδουλο τον Λατρηνό.

Το 1088 ο βυζαντινός αυτοκράτορας Αλέξιος Α' Κομνηνός παραχώρησε το νησί της Πάτμου στον μοναχό Χριστόδουλο τον Λατρηνό. Ο όσιος Χριστόδουλος αρχικά ασκήτευε στην περιοχή του όρους Λάτρος ή Λάτμος κοντά στην Μίλητο. Οι συνεχείς επιθέσεις όμως των Σελτζούκων Τούρκων στην περιοχή τον έκαναν να καταφύγει στην παραλιακή πόλη Στροβύλιο. Εκεί γνωρίζει ένα άλλον ασκητή τον Αρσένιο Σκηνούρη ο οποίος τον προτρέπει να ιδρύσει μοναστήρι στην Κω. Και οι δύο πηγαίνουν και ιδρύουν μοναστήρι στην Κω με την επωνυμία Μονή Θεοτόκου των Καστριανών ή του Πυλίου. Όμως ο συγχρωτισμός με την πολύβουη πρωτεύουσα του νησιού ώθησε τον όσιο Χριστόδουλο να πάει στην Κωνσταντινούπολη και να ζητήσει από τον τότε βυζαντινό αυτοκράτορα Αλέξιο Α' Κομνηνό να του παραχωρήσει την Πάτμο ως πιο κατάλληλο για μοναστική διαβίωση. Ο Αλέξιος τον έστειλε όμως στην Θεσσαλία με σκοπό να οργανώσει τα εκεί μοναστήρια. Όμως συνάντησε αντιδράσεις και τελικά με προτροπή της μητέρας του αυτοκρατορα Άννας Δαλασηνής, η οποία διακρινόταν για την έντονη θρησκευτικότητά της τον φιλομοναχισμό της, και επιθυμώντας ο ίδιος ο αυτοκράτορας να ενισχύσει μια παραμεθώρια περιοχή της αυτοκρατορίας διά του επανεποικισμού της και της συγκέντρωσης της τοπικής αγροτικής παραγωγής τον έστειλε στην Πάτμο. Η παραχώρηση του νησιού έγινε αφού μετά από καταγραφή της κατάστασης στο νησί από τον βασιλικό νοτάριο Νικόλαο Τζάνζη και διαπίστωση ότι το νησί ήταν έρημο μετά από πειρατικές επιδρομές συνέταξε το σχετικό πρακτικό της παράδοσής του στην αδελφότητα του οσίου. Στη συνεχεία εκδόθηκε αυτοκρατορικό χρυσόβουλο που σώζεται σήμερα στη Μονή. Με το χρυσόβουλο καθιερωνόταν η ανεξαρτησία της Μονής και καθοριζόταν φορολογικές και άλλες διευκολύνσεις της.Χαρακτηριστικό είναι το αρκετά σύντομο χρονικό διάστημα που μεσολάβησε από την παραχώρηση της δωρεάς έως την παράδοση του νησιού που ήταν μόλις τέσσερις μήνες. Στα 1092 η Μονή εγκαταλείπεται προσωρινά και η αδελφότητα μεταβαίνει στην Εύβοια επειδή ο Εμίρης της Σμύρνης Τζαχάς πραγματοποιεί επιδρομές στα νησιά που βρίσκονται κοντά στα Μικρασιατικά παράλια. Στα 1095 επιστρέφουν στο νησί και συνεχίζουν την ανέγερση της Μονής.Ο Χριστόδουλος είχε στο μεταξύ πέθάνει στην Εύβοια και το σώμα του μεταφέρθηκε και θάφθηκε στο νάρθηκα του καθολικού της Μονής. Η μονή λαμβάνει διάφορες χορηγίες από τους αυτοκρατορες Αλέξιο Κομνηνό: ποσότητες σιταριού, χρυσά νομίσματα, Ιωάννη Κομνηνό:σιτάρι, Μανούήλ Κομνηνό σιτάρι και νομίσματα^. Ο όσιος όσο απουσίαζε εμπιστευόταν προσωρινά τη διοίκηση της Μονής στους Σάββα και Ιωσήφ, δύο συμμοναστές του, ενώ στη Διαθήκη του όριζε διάδοχο και κληρονόμο τον μοναχό Αρσένιο Σκηνούρη και αν αυτός δεν δεχόταν τον τον Θεοδόσιο.Επειδή δεν βρέθηκε ο Αρσένιος απευθύνθηκαν στον δεύτερο ο οποίος αρνήθηκε να έλθει από την Κωνσταντινούπολη να αναλάβει την ηγουμενία της Μονής και οι μοναχοί εξέλεξαν από τους κόλπους της αδελφότητας ηγούμενο.^[12] Στα 1132 εκδίδεται ένα Πατριαρχικό Μολυβδόβουλλο από τον Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννη Θ΄Αγαπητό με το οποίο κατοχυρώνεται το αυτοδιοίκητο της Μονής,υπαγόμενης στην πατριαρχική δικαιοδοσία καθιστάμενη πατριαρχική σταυροπηγιακή.^[13]

Ξένες επιδρομές

Στα 1186 επιτίθενται οι Νορμανδοί στα 1192 οι Φράγκοι με τον Φίλιππο Αύγουστο χωρίς όμως ουσιαστικές επιδράσεις στη Μονή. Στα 1196 αριθμεί εκατόν πενήντα μοναχούς.

Στην Λατινοκρατία

Στα 1204-1261 η Μονή συνδέεται με αυτοκρατορία της Νίκαιας και αποκτά πολλά μετόχια στην Μικρά Ασία. Ο Θεόδωρος Α' Λάσκαρις της παρέχει ατέλεια φορολογική για την άσκηση από τα πλοία της εμπορίου. Οι ηγούμενοι αλληλογραφούν με σημαντικά πρόσωπα της Νίκαιας. Παράλληλα σχετίζεται και με τις δυτικές δυνάμεις: τη Γαληνοτάτη Δημοκρατία της Βενετίας. Στα 1219 απαλλάσσονται από τον δούκα της Κρήτης Domenico Delfino από κάθε αντίποινα για την βοήθεια που έδωσαν στους Κωνσταντίνο Σεβαστό και Θεόδωρο Μελισσηνό, επαναστάτες Κρήτες. Στη συνέχεια πετυχαίνει την εξαγωγή ποσοτήτων σιταριού- δικαίωμα που είχε το μετόχι της Μονής στην Κρήτη-δυο φορές στα 1271 και 1385. Φορολογικές απαλλαγές με δικαίωμα προστασίας των μοναχών εξασφαλίζεται από τις Βενετικές αρχές, υπαγορευμένα όλα αυτά από την επιθυμία περιορισμού των φιλοδοξιών των Λατίνων Αρχιεπισκόπων της Κρήτης και του Παπικού Κράτους^[18] Την περίοδο αυτή ξεχωρίζει ο ηγούμενος Γερμανός(1252-1258) για το ήθος και τις πνευματικές δράσεις του.^[19]

Στην Υστεροβυζαντινή περίοδο

Επί της βασιλείας του Μιχαήλ Η' Παλαιολόγου ανανεώνονται παλιά και χορηγούνται νέα προνόμια.^[20] Στα 1402 η Μονή αρνείται να συμβάλει κατά διαταγή της Γερουσίας της Βενετίας στη χρηματοδότηση εξοπλισμού δύο γαλερών κατά των Τούρκων.^[21]

Στην περίοδο της Τουρκοκρατίας

Κατά την υποταγή της Πάτμου στους Τούρκους ηγούμενος της Μονής είναι ο μητροπολίτης Μύρων Ματθαίος. Εκπρόσωποι της μονής επισκέυθηκαν τον Μωάμεθ στην Αδριανούπολη μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης όπου εκεί πιθανώς δήλωσαν υποταγή με ευνοϊκούς γι΄αυτήν όρους. Έτσι εκδόθηκε φιρμάνι μεταξύ 25 Αυγούστου και 3 Σεπτεμβρίου με το ο οποίο ο Matyos, οηγούμενος Ματθαίος, να παραδίδει τους φόρους του νησιού,40 φλουριά, στον δούλο του σουλτάνου Αλή. Στα 1457 ο πατριάρχης της Βενετίας Ludovicus Scarampa διέταξε να μην πληγεί η Πάτμος από τους στρατιώτες που ήταν επικαφαλής κατά την εκστρατεία του κατά των Τούρκων. Η Μονή έστειλε έκληση σε Πάπα Πίο Β' για να προστατευθεί η Μονή από τυχόν αυθαιρεσίες και ο Πάπας κάλεσε τους αρχιεπισκόπους Κρήτης και Ρόδου να την σεβαστούν. Στα τέλη του 15ουαι. απαλλασσόταν από την καταβολή της δεκάτης για την κυριότητα του Μετοχίου της στην Κρήτη. Η Μονή αποσπά προνομιακά έγγραφα από του Ιππότες της Μάλτας και τον Πάπα Παύλο Ε' για την προστασία του στόλου της Μονής: πλοία της μπορούσαν να φέρουν τη σημαία των Ιωαννιτών της Ρόδου π.χ. Στα 1577 στέλνει μοναχό της για σπουδές στο Ελληνικό Κολλέγιο του Αγίου Αθανασίου της Ρώμης.Τον 17ο αι. είχε 150 μοναχούς. Στα 1743 σύμφωνα με μαρτυρία του Άγγλου περιηγητή Charles Perry οι μοναχοί δεν ξεπερνούσαν τους 60.Έτσι μαζί με το μοναστήρι ή χάριν της προστασίας που απολάμβανε η Μονή από τις δυτικές δυνάμεις ευημερούν και οι ίδιοι οι κάτοικοι του νησιού.

Η Μονή μέσα από τα μάτια των περιηγητών

Ο Γάλλος Pierre Bellon, τον 16ο αι. αναφέρει πως οι καλόγεροι της Μονής του έδειξαν το χέρι ένός νεκρού του οποίου τα νύχια μεγάλωνουν και είναι του αγίου Ιωάννη, ενώ για του Τούρκους ανήκει σε δικό τους προφήτη. Η ίδια πληροφορία επαναλαμβάνεται και από τον Άγγλο Aaron Hill στα 1709. Μια ομάδα τριών Γάλλων, πάλι περιηγητών αναφέρει την φιλοξενία των μοναχών: έλαβα δώρα κι εφόδια για δυο μέρες ενώ τους έγινε μικρή λειτουργία για καλό ταξίδι. Περιηγητές κυνηγοί χειρογράφων την περίοδο του ύστερου 18ου αι. επισκέπτονται τη βιβλιοθήκη της προς εύρεση χειρογράφων. Άλλοι,προτεστάντες στο θρήσκευμα, αμφισβητούν τη συγγραφή της Αποκάλυψης από τον Ιωάννη επισκεπτόμενοι το σπήλαιο μέσα στη Μονή.

Ο κόμης Ωγκύστ ντε Σουαζέλ Γκουφιέ επισκεύθηκε την Μονή Αγίου Ιωάννη Θεολόγου στα 1776

Την άνοιξη του 1776 ο κόμης Ωγκύστ ντε Σουαζέλ Γκουφιέ, φτάνει στο νησί με σκοπό να επισκεφθεί τη Μονή προς αναζήτησης βιβλίων και συναντά έναν μοναχό που τον ρωτάει για τους Βολταίρο και Ρουσσώ αν ζουν ακόμα. Οι ριζοσπαστικές ιδέες του Διαφωτισμού δεξιώνονται στο ιδιωτικό επίπεδο της μοναστικής απομόνωσης .Ταυτόχρονα ο ίδιος σκέπτεται αντικρύζοντας το μοναστήρι, «Θα ήταν αδύνατο να επιβιώσουν τόσοι καλόγεροι αν δεν υπήρχαν τα μετόχια στα γειτονικά νησιά και τα δοσίματα που προσφέρει η δεισιδαιμονία των Ελλήνων»^. Τέλος μας πληροφορεί πως οι καλόγεροι πολλούσαν κομμάτια από το βράχο του Σπηλαίου της Αποκάλυψης στους επισκέπτες ως θεραπευτικό ασθενειών. Το 1787 ο φυσιοδίφης John Sibthorp πληροφορείται από τον μοναχό Γρηγόριο Ζένο, γνώστη της αρχαίας ελληνικής γλώσσας, για βότανα του νησιού.

Ο βοτανολόγος John Sibthorp επισκέυθηκε την Μονή Πάτμου στα 1787 και πληροφορείται από τον μοναχό Γρηγόριο Ζένο για βότανα του νησιού

O Τhiersch εγκωμιάζει το το ψωμί που ζύμωναν οι μοναχοί.

Η εκπαιδευτική δράση

Πληροφορούμαστε στα 1494 πως λειτουργούσε στη Μονή σχολείο για τα παιδιά του νησιού.

Μετά την ενσωμάτωση στο Ελληνικό κράτος

Η Μονή συμμετείχε στο ζήτημα της Αυτοκεφαλίας της Εκκλησίας της Δωδεκανήσου με τον ιερομόναχο Ιερεμία τον Οκτώβριο του 1924 ,όταν συγκεντρώθηκαν στην Ρόδο εκπρόσωποι της Εκκλησίας Δωδεκανήσου. Στις 12 Σεπτεμβρίου 1989με το υπ' αρίθμ. 677 Πατριαρχικό Συνοδικό Σιγίλλιο το Οικουμενικό Πατριαρχείο όρισε εκ νέου εισαγωγή του κοινοβιακού μοναστικού συστήματος στη Μονή.

Τα οικονομικά της Μονής

Γαιοκτησία

Ο Αυτοκράτορας αποδεχόμενος σχετικό αίτημα του Όσιου Χριστόδουλου προέβη σε αφιέρωση του νησιού στον Θεό κάνοντας δωρεά του νησιού στους μοναχούς που θα το κατοικούσαν.Ήταν δωρεά δημόσιας γης. Ωστόσο ο όσιος δώριζε,  σύμφωνα με το ίδιο χρυσόβουλο κτήματά του στην νήσο Κω στο δημόσιο.To 1089 σε κτήση της στη Λέρο περιλάμβανε μια κατοικία για τους αγρεργάτες και μια για τους παροίκους. Η Μονή έλαβε διάφορες παραχωρήσεις:ο Αλέξιος Α' Κομνηνός έδιδε τα νησάκια Λειψώ, Αρκιοί και Αγαθονήσι, ο Αλέξιος Γ' Κομνηνός έδωσε ως μετόχι της Μονής στα 1197 μονή στην περιοχή Ψυχρού στην Κρήτη,ο Αλέξιος Γ' Άγγελος 1201 μετόχι τη Μονή Αγίου Γεωργίου του Δυσικού στα Φύγελα της Μ. Ασίας. Το 1216 ο Θεόδωρος Α' Λάσκαρις μετόχι του Πύργου στα Παλάτια Μ.Ασίας, ενώ στην ίδια περιοχή ο Ιωάννης Βατάτζης τη μονή Θεοτόκου της Κεχιονισμένης.Το 1267 αναγνωρίζεται η κυριότητα του χωριού Στύλος της Κρήτης από τους μοναχούς της Πάτμου κι όχι από τους αδελφούς Σκορδίλη που το διεκδικούσαν.Η γη του Μετοχίου ήταν γύρω από το χωριό Στύλος Αποκορώνου και τον ποταμό Κοιλιάρη, είχε δηλαδή μια μικρή και εύφορη κοιλάδα με διεκδικητές τους γύρω φεουδάρχες, τον καστελλανό Αποκορώνου και τους ρέκτορες Χανίων. Το 1271 αποκτούν δικαίωμα εξαγωγής 1000 μουζουριών σιταριού, από την παραγωγή της Μονής και με προορισμό την Πάτμο,με σκοπό την συντήρηση των μοναχών και των κατοίκων του νησιού. Η εξαγωγή συχνά παρεμποδιζόταν από τις βενετικές αρχές, όπως στα 1835 οπότε μετά από διαμαρτυρία τους πέτυχαν την ανανένωση του σχετικού δικαιώματος. Η Μονή κατέβαλε κάθε χρόνο ορισμένη ποσότητα κρασιού ή 25 υπέρπυρα στο δούκα, ένα ταύρο στο ρέκτορα Χανίων και μια δεκάτη στο κράτος, από την οποία απαλλάχτηκε στα 1401.Το 1292 ο Ανδρόνικος Β' Παλαιολόγος με νέο χρυσόβουλο επικύρωσε τη δωρεά και έδωσε και δύο νησίδες στη Μονή: τους Λειψούς και το Αγαθονήσι. Ο Ανδρόνικος Γ΄Παλαιολόγος με χρυσόβουλο το 1329 επικύρωσε τις προηγούμενες δωρεές. Με την Οθωμανική κατάκτηση η ακίνητη περιουσία της δεν δημεύεται παραμένοντας στην κυριότητά της ως μουλκ. Μέχρι τον 17ο αιώνα η Μονή διαχειρίζεται το νησί μόνη της. Στα τέλη του 17ου αιώνα το Κοινό της Πάτμου εμφανίζεται με αξιώσεις ιδιοκτησίας και διοικήσεως και με συμφωνία Κοινού και Μονής στα 1720 το νησί διαιρείται σε δύο τμήματα. Έτσι οι γαίες της Μονής αντιστοιχούσαν στο μισό της επιφάνειας του νησιού.

Οικονομικές δραστηριότητες

Η Μονή από τον 16ο έως το 19ο αι. διατηρεί το αποκλειστικό δικαίωμα ίδρυσης και λειτουργίας ελαιοτριβείων ενώ στα 1588 χρηματοδότησε την κατασκευή δύο μύλων. Στα 1794 στην Μήλο δωρήθηκε στο εκεί μετόχι της ένας ανεμόμυλος.^[50]

Ο στόλος της Μονής

Από τους βυζαντινούς κιόλας χρόνους ειχε ιδιόκτητα πλοία που κάλυπταν τις ανάγκες τροφοδοσίας του νησιού και τις εμπορικές συναλλαγές. Με τη σύσταση της Μονής δόθηκε φορολογική ατέλεια στη Μονή στο πρώτο πλοίο που θα κατασκεύαζε, χωρητικότητας 500 θαλλασσίων μοδίων δηλ. 8,5 κυβικών μέτρων.Το 1186 αναφερεται πως είχε τρία πλοία συνολικής χωρητικότητας 1500 μοδίων δηλ. 25, 5 κυβικών μέτρων.Στα 1214 λαμβάνει φορολογική ατέλεια για τα πλοία της από το κράτος της Νίκαιας. Το 1577 ο αριθμός των μοναστηριακών σκαφών με τις ονομασίες Άγιος Ιωάννης Ευαγγελιστής, Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος ή Άγιος Ιωάννης Αποκάλυψη, ανέρχονταν σε τέσσερα, όσα και κατά την βυζαντινή περίοδο, από τα οποια τα τρία ταξίδευαν μια φορά το χρόνο για τη Βενετία. Όμως σε διάστημα μιας σχεδόν δεκαετίας , το 1589 ο αριθμός ανερχόταν στα έξι. Εκτός των ιδιόκτητων σκαφών η μονή είχε πλοία συνεταιρικά με άλλους νησιώτες. Τα πληρώματα των σκαφών της ήταν παπάδες ή μοναχοί και λαϊκοί.Όταν πέφτουν θύματα πειρατείας από Μαλτέζους ζητάει η Μονή από τον Μεγάλο Μάγιστρο της Μάλτας να αποζημιώσει τη Μονή.

Αρχιτεκτονική της μονής

Το Μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στην Πάτμο.

Το Μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στην Πάτμο εσωτερικά.

Το Μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στην Πάτμο εσωτερικά.

Η μονή θεμελιώθηκε πιθανώς πάνω σε ερείπια μεγάλου παλαιοχριστιανικού ναού, από τον οποίο δεν σώζεται παρά μόνο ένα μικρό εκκλησάκι. Η προτεραιότητα δόθηκε στην ασφάλεια της Μονής γι' αυτό φτιάχτηκε αρχικά οχυρός περίβολος. Τότε θεμελιώθηκε το Καθολικό και η Τράπεζα.στην πρώτη ξυλόστεγη μορφή της η κινστέρνα και μερικά κελιά στη νότια διώροφη πτέρυγα και μεγάλο κομμάτι των τειχών.

Το Μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στην Πάτμο εσωτερικά.

Τα μεταβυζαντινά οικοδομικά προγράμματα της Μονής

Την περίοδο αυτή έχουμε την ανέγερση παρεκκλησίων, Τιμίου Σταυρού, Αγίων Αποστόλων, αγίου Ονοφρίου, αγίου Βασιλείου, σκευοφυλάκιο. Ο σεισμός του 1646 ωθεί τους μοναχούς να να στερεώσουν τα τείχη με μια μεγάλη σκάρπα (1646 περίπου) και πάλι άλλες (1677 και 1700)^. Οι όποιες προσθήκες έγιναν στην Μονή την περίοδο αυτή αφορούσαν την κάλυψη κυρίως επιθυμιών των δωρητών κάτι που δείχνει «τις αμοιβαίες σχέσεις γοήτρου Μονής και δωρητών»^.  Στα 1609 κοινή συνέλευση μοναχών και λαϊκών αποφασίζει την κατεδάφιση οικιών που γειτνίαζαν με τα τείχη της μονής για λόγους ασφαλείας τόσο της Μονής όσο και της πρωτεύουσας του νησιού.

Πύλη-διαβατικό

Η πύλη είναι μεταξύ δύο πύργων γεφυρωμένη από μεγάλο, ελαφρά οξυκόρυφο λίθινο τόξο ανακουφιστικό του θυρώματος. Το θύρωμα αποτελείται από ογκώδες λίθινο πρέκι, στηριγμένο σε παραστέδες σε εσοχή. Σήμερα η πόρτα είναι σιδερένια αλλά παλιότερα ξύλινη με επένδυση από λάμες σιδήρου με καρφιά. Πάνω από την είσοδο υπάρχει τοξωτός εξώστης χωρίς δάπεδο σήμερα που χρησίμευε για καταχύστρα. Ακολουθεί της πύλης ανηφορικός δρόμος καλλυμένος με επιχρισμένα σταυροθόλια με δυο στροφές που καταλήγουν στην μεγάλη αυλή της Μονής. Απέναντι από την πύλη υπάρχουν τρεις αβαθείς ημκυκλικές εσοχές, ενώ στα αριστερά υπάρχει μικρή εισοδος που οδηγεί σε καμαροσκέπαστο τυφλό χώρο. Δίπλα στην πόρτα υπάρχει αβαθής κόγχη -παράθυρο μικρού θηρωρείου που όμως σήμερα είναι τοιχισμένο. Βόρρεια του διαβατικού υπάρχει μικρή αίθουσα που είναι στη βάση του ανατολικού πύργου με περιορισμένο φωτισμό και αερισμό. Στην επόμενη στροφή υπάρχει ισόγειος τυφλός χώρος στη βάση του δυτικού πύργου και μετά από μια αριστερή στροφή φτάνουμε στην αυλή της Μονής. Στα αριστερά μικρή υπερυψωμένη πόρτα οδηγεί στο λεγόμενο Κελλί των Μπαζαίων ένας στενός χαμηλοτάβανος χώρος με μικρή κινστέρνα. Ο ανατολικός τοίχος του κοσμείται με μικρή ταινία. Ο χώρος ανήκει στην παλαιότερη πτέρυγα της Μονής. Νοτίως έχουμε δύο χαμηλοτάβανους χώρους πάνω από το διαβατικό προσεγγιζόμενοι από μικρή είσοδοκαι ελάχιστα φωτιζόμενοι.

Καθολικό

Στα ανατολικά της ακανόνιστης στην κάτοψη αυλής, μίας από τις πολλές της Μονής και όχι πραγματικού κέντρου της, βρίσκεται το σύμπλεγμα του Καθολικού με τα παρεκκλήσια του. Το καθολικό δεν βρίσκεται στο κέντρο της αυλής αλλά εφάπτεται στα ανατολικά τείχη της Μονής. Ο κυρίως ναός ανήκει τυπολογικά στοον σταυροειδή εγγεγραμμένο απλό τετρακιόνιο με αρκετές ιδιορρυθμίες. Η κεντρική αίθουσα έχει εσωτερικές διαστάσεις 6,15 Χ 9 μ. και καλύπτεται από τρούλλο με μεσαίου ύψους κυκλικής διατομής τύμπανο με τέσσερα στενά τοξοτά παράθυρα. Το τύμπανο στηρίζεται σε τέσσερις κεραίες του σταυρού, μέσω σφαιρικών τριγώνων που καταλήγουν σε κίονες. Οι κίονες μαρμάρινοι οι ανατολικοί και κτιστοί, βαμμένοι με ελαι΄΄οχρωμα οι δυτικοί, επιστέφονται με βαριά κιονόκρανα και στηρίζονται οι πρώτοι σε παλαιοχριστιανικές βάσεις με σπείρα και πλίνθο, επί του στυλοβάτη του τέμπλου, ενώ οι άλλοι δύο απευθείας στο μαρμάρινο δάπεδο του ναού.Τα γωνιακά διαμερίσματα καλύπτονται με εγκάρσιες καμάρες και οι κλείδες τους βρίσκονται ψηλά, στα δυτικά στο ύψος της κεραίας του σταυρού και στα ανατολικά ελάχιστα χαμηλότερα ώστε να έχουμε αλληλοδιείσδυση των επιφανειών με μορφή σταυροθολίων, ίσως για να μπορεί να δημιουργηθεί ένα επίπεδο εκμεταλλευσιμο δώμα.

Ζωγραφική της Μονής

Βυζαντινή περίοδος

Το Καθολικό στα μέσα του 12ου αι. ίσως ήταν διακοσμημένο με τοιχογραφίες. Ελάχιστο δείγμα της περιόδου αποτελούν τα γραπτά κοσμήματα στις παραστάδες της νότιας πόρτας προς το παρεκκλήσιο της Παναγίας και σε μια άλλη βόρεια που οδηγούσε στο έξω σκευοφυλάκιο, αλλά μετά φράχθηκε.

Η Παναγία η Παντάνασσα Μεγάλη εικόνα του ζωγράφου Ανδρέα Ρίτζου. Β μισό του 15ου αι.Ύψος 164 εκατοστά και πλάτος 90 εκ. πάχος 3,2 εκ. Βρισκόταν στο τέμπλο του καθολικού της Μονής. Οι προτομές των Ιωάννη Θεολόγου και Όσιου Χριστόδουλου στις επάνω γωνίες της εικόνας φανερώνουν πως προοριζόταν για το τέμπλο του καθολικού της Μονής της Πάτμου.

Μεταβυζαντινή περίοδος

Οι εσωτερικές επιφάνειες του Καθολικού, τρούλος, καμάρες και τοίχοι, καλύπτονται από τοιχογραφίες που χρονολογούνται στα 1600. Το τεταρτοσφαίριο της κόγχης του Ιερού Βήματος κοσμείται με την Παναγία Πλατυτέρα και στον ημικύλνδρο στεκουν συλλειτουργούντες ιεραράρχες. Στην καμάρα που τ καλύπτει απεικονίζεται η Ανάληψη και στις καμάρες των παραβημάτων ιεράρχες. Στην κορυφή του τρούλου έχουμε τον Στηθαίο Παντοκράτορα και ακολουθούν τρεις ομόκεντροι δακτύλιοι με Θεία Λειτουργια, στηθαίους αγγέλους και προφήτες αντίστοιχα. Στα σφαιρικά τρίγωνα του τρούλου έχουμε τους τέσσερις ευαγγελιστές . Στις καμάρες που στεγάζουν το ναό έχουμε τη Μεταμόρφωση, τον Χριστό δωδεκαετή στο ναό, την Ξηρανθείσα συκή, την Σταύρωση, την Κλίμακα του Ιακώβ, τον Παλαιό των Ημερών και την Παναγία, τη Φιλοκεξενία του Αβραάμ, τη Θεραπεία πολλών ασθενών, τη Θεραπεία τουΣεληνιαζομένου, την Ψηλάφηση του Θωμά, το Μη μου άπτου, και την Παραβολή των εκατό προβάτων. Στις επιφάνειες των τοίχων έχουμε ολόσωμες μορφές οσίων ασκητών (Αντωνίου, Σάββα, Παύλου Θηβαίου, του κτήτορα της Μονής Χριστόδουλου. Δεξιά από το τέμπλο έχουμε τον Ιωάννη να υπαγορεύει το ευαγγέλιο του στον Πρόχορο. Στα 1600 έχουμε τοιχογράφηση του εσωνάρθηκα του καθολικού: στον δυτικό τοίχο έχουμε αριστερά τη βρεφοκτονία και δεξιά τον Κύκλο της Γέννησης του Χριστού: Ασπασμός Παναγίας-Ελισσάβετ, Φόνος Ζαχαρίου, Προσκύνηση φυγή μάγων, δεύτερο όνειρο Ιωσήφ και φυγή στην Αίγυπτο.)Στον βόρειο τοίχο την Παραβολή των δέκα παρθένων στον ανατολικό και νότιο τοίχο και στην καμάρα την Πολυπρόσωπη σκηνή της Δευτέρας Παρουσίας.

Εικόνες

Βυζαντινή περιόδος

Μας έχει σωθεί κατάλογος του 1200 με αναφορά σε δεκαοκτώ εικόνες που προφανώς δεν ήταν και οι μόνες. Πάντως το κριτήριο καταγραφής τους ήταν πολυτελείς μεταλλικές επενδύσεις και τα πετράδια που έφεραν. Της βυζαντινής περιόδου είναι εικόνες του αγίου Ιωάννη Θεολόγου με μεταλλική επένδυση και σμάλτα αυτοκρατορικό δώρο, ο άγιος Θεόδωρος, ο άγιος Ιάκωβος, ο άγιος Νικόλαος^.

Μεταβυζαντινή περίοδος

Έργα του Ανδρέα Ρίτζου και του Γεώργιου Κλόντζα φυλάσσονται στη Μονή από την περίοδο αυτή.Έργα ντόπιων ζωγράφων έχουμε στις αρχές του 17ου αι. που μιμούνται Κρητικούς ζωγράφους (Οσίου Χριστόδουλου 1610-1629 και Ένθρονης Παναγίας με αφιερωτές 1590).

Η βιβλιοθήκη και το αρχείο

Τα χειρόγραφα

Η βιβλιοθήκη της Μονής είναι από τις ελάχιστες μοναστηριακές βιβλιοθήκες που έφτασαν ως τις ημέρες χωρίς να καταστραφεί ολοσχερώς το περιεχόμενό τους. Είναι από τις λίγες βιβλιοθήκες που αν και συγκροτήθηκε τον 11ο αι, μετά το Σχίσμα ωστόσο περιέχει υλικό από την περίοδο πριν το Σχίσμα. Αποτελείται κυρίως από ελληνικά χειρόγραφα. Οι βασικώτερες ομάδες χειρογράφων αφορούν τα κείμενα της Αγίας Γραφής,πατερικά της ησυχαστικής κίνησης, υμνοράφων και μελωδών. Χαρακτηριστικό είναι πως διασώζει τα παλιότερα και καλύτερα Κοντακάρια με ύμνους του Ρωμανού του Μελωδού. Επίσης μουσικά χειρόγραφα με παλαιά παρασημαντική ειρμολόγια και στιχηράρια. Ως προς τα θύραθεν κείμενα διασώζονταν μέχρι τις αρχές του 19ου αι. ο σημαντικώτερος κώδικας Πλατωνικών έργων, έργο του εργαστηρίου του Αρέθα Καισαρείας ο αρχαιότερος κώδικας του Διόδωρου Σικελιώτη, το αρχαιότερο Ανθολόγιο με ρήσεις και αποφθέγματα αρχαίων και χριστιανών συγγραφέων, σχόλια του Πρόκλου στον Τίμαιο του Πλάτωνα, τραγωδίες του Σοφοκλή. Τέλος σημαντικά είναι τα αγιολογικά έργα με παλιότερο τον κώδικα 254 του 10ου αι. Το 1200 το 20% των χειρογράφων της Μονής ήταν χαρτώα. Λόγω της συνεχούς φθοράς τους στα 1307 το ποσοστό τους έπεσε στα 8,3%^.

Τα έγγραφα

Το αρχείο των βυζαντινών εγγράφων της Μονής συγκροτείται από την ίδρυσή της και περιλαμβάνει αρχικά τα ιδρυτικά χρυσόβουλα και τα πρακτικά της παράδοσης της νήσου στον όσιο Χριστόδουλο. Τα έγγραφα εμπλουτίζονται με αυτά πουαφορούν άλλες κτήσεις της μονής μετόχια. Σήμερα σώζονται 150 χειρόγραφα πρωτότυπα ή επικυρωμένα αντίγραφα βυζαντινών αιώνων. Χρονολογούνται από τον 11ο αι. έως τον 15ο: 35 χειρόγραφα του 11ου, 27 του 12ου, 65 του 13ου, 6 του 14ου-150υ αι. όσον αφορά όσα δεν μας έχουν σωθεί και για τα οποία μας έχουν σωθεί μαρυρίες έχουμε κατάλογο των αρχών του 13ου αι. με αναφορά σε 200 χειρόγραφα που όμως καταστράφηκαν από τους μοναχούς ως άχρηστα^. Πάντως ο αρχαιότερη συνοπτική περιγραφή χειρογράφων τοποθετείται μεταξύ 1193 και 1118. Πολύ σημαντικά είναι τα αυτοκρατορικά έγγραφα-με δωρεές ή υπηρεσίες προς τη μονή,πολύτιμη πηγή για την εσωτερική διοίκηση της αυτοκρατοριας-της βιβλιοθήκης όπως των Μιχαήλ Ζ' Δούκα, Νικηφόρου Βοτανειάτη, Αλέξιου Α' Κομνηνού και της μητέρας του Άννας Δαλασσηνής, του Ιωάννη και Μανουήλ Κομνηνού, του Αλέξιου και Ισάακιου Αγγέλου, του Μιχαήλ Η' Παλαιολόγου και της συζύγου του Θεοδώρας, του Ανδρόνικου Β' και Ανδρόνικου Γ. Επισημαίνεται πως μας έχει σωθεί ο εκτενέστερος σωζόμενος κατάλογος φορολογικών απαλλαγών και που αναφέρεται με το ιδρυτικό χρυσόβουλλο του Αλέξιου Α' Κομνηνού.Πλούσιο είναι και το αρχείο της μεταβυζαντινής περιόδου έως το 1900: 7.500 έγγραφα έως το 1830 και από το 1831 έως το 1900 σε 6.700 έγγραφα περίπου.Στη βιβλιοθήκη της Μονής μας έχει σωθεί ένα από τα παλιότερα χειρόγραφα συγχωροχάρτια, του Μητροφάνη Γ΄(1567)^.

Βιβλία

Η βιβλιοθήκη της Μονής συγκροτήθηκε στο κύριο μέρος της μετά το 1856 με τα βιβλία της Πατμιάδος Σχολής που μεταφέρθηκε στη Μονή. Στη βιβλιοθήκη σώζεται μία από τις παλαιότερες εκδόσεις: σώζεται αντίτυπο της έκδοσης του Αριστοτέλη μάλλον από τον Άλδο Μανούτιο στη Βενετία στα 1497.Ο παλαιότερος καταλογος βιβλίων είναι του 1769 και υπαγορεύθηκε από την απώλεια και ιδιοποιήση βιβλίων από τη βιβλιοθήκη από τρίτους.

Το εκκλησιαστικό και νομικό καθεστώς της Μονής

Όταν ιδρύθηκε η Μονή ήταν κτητορική, ανήκε στο Όσιο Χριστόδουλο, αφού η γη του δωρήθηκε από τον Αυτοκράτορα. Μετά τον κτήτορα και τους διαδόχους του η μονή άρχισε να δρα συλλογικά. Η εσωτερική οργάνωση και λειτουργία της Μονής καθορίστηκε από τον Όσιο Χριστόδουλο κατά το τυπικό του Μεγάλου Βασιλείου. Ήταν ελέυθερη και αυτεξούσια. Ως προς τις ακολουθίες ακολουθούσε το Τυπικό του Αγίου Σάββα της Ιερουσαλήμ. Στα 1132 εκδίδεται ένα Πατριαρχικό Μολυβδόβουλλο από τον Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννη Θ΄Αγαπητό με το οποίο κατοχυρώνεται το αυτοδιοίκητο της Μονής,υπαγόμενης στην πατριαρχική δικαιοδοσία καθιστάμενη πατριαρχική σταυροπηγιακή.Η Μονή μπορούσε να καλεί οποιονδήποτε επίσκοπο προτιμούσε για την τέλεση χειροτονιών και την προχείριση ηγουμένου, εκλεγμένου από τους μοναχούς.Μεταξύ 1145 και 1157 η Μονή μετά από συμφωνία του ηγουμένου Θεόκτιστου και του επισκόπου Ικαρίας Κωνσταντίνου υπήχθη στην εξουσία του Ικαρίας.Ο Πατριάρχης Λουκάς Χρυσοβέργης επαναφέρει την αυτονομία της Μονής στα 1158.Στα μέσα προς τέλη του 13ου αι.ο επίσκοπος Λέρου Νείλος επιχείρησε να υπαγάγει τη Μονή στη δικαιοδοσία του, αλλά ο Πατριάρχης με σιγίλλιό του το απέτρεψε.Το καθεστώς της Μονή φαίνεται να απηλήθηκε από κάποιον από τους πλησιόχωρους επισκόπους αν κρίνουμε από την έκδοση στα 1504 και 1512 δύο σιγιλίων από τον Κωνσταντινουπόλεως Παχωμιο Α' που κατοχύρωναν του πατριαρχικό σταυροπηγιακό καθεστώς της.Η Ιερά Μονή Πάτμου είναι Βασιλική, Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή μονή και ανήκει στην Εκκλησία της Δωδεκαννήσου.Σύμφωνα με την γνωμοδότηση 142/1979 του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους η Ιερά Μονή Θεολόγου έχει νομική προσωπικότητα ιδιωτικού δικαίου. Στο άρθρο 18 παράγραφος 8 του Ελληνικού Συντάγματος υπάρχει ειδική πρόβλεψη για το αναπαλλοτριώτο της αγροτικής ιδιοκτησίας της Μονής Πάτμου όχι όμως και της αστικής ιδιοκτησίας της. Επίσης αναγνωρίζει πως η Μονή έχει άξια λόγου ακίνητη αγροτική ιδιοκτησία την οποία ο νομοθέτης κρίνει προστατευτέα και αναγνωρίζει τη νομική αξία των χρυσόβουλων ως νομικών τίτλων κυριότητας.

Πηγές

• Ελένη Αντωνιάδη-Μπιμπίκου, «Ερημωμένα χωριά στην Ελλάδα: ένας προσωρινός απολογισμός», στο;Σπύρος Ασδραχάς, Η οικονομική δομή των Βαλκανικών χωρών (15ος-19ος αι.), εκδ.Μέλισσα, Αθήνα, 1979, σελ.191-259
• Νίκος Οικονομίδης, «Γραφική ύλη-έγγραφα-βιβλία» στο: Αγγελική Λαΐου (γενική εποπτεία), Οικονομική Ιστορία του Βυζαντίου: από τον 7ο έως τον 15ο αιώνα, τομ.Β, ελλ μετ. Μαρία Γεωργοπούλου, εκδ.Μ.Ι.Ε.Τ.,Αθήνα, 2006,σελ.309-313
• Anthony Cutler, «Η παραγωγή έργων τέχνης», στο: Αγγελική Λαΐου (γενική εποπτεία), Οικονομική Ιστορία του Βυζαντίου: από τον 7ο έως τον 15ο αιώνα, τομ.Β, ελλ μετ. Μαρία Γεωργοπούλου, εκδ.Μ.Ι.Ε.Τ.,Αθήνα, 2006,σελ.263-308
• Jacques Lefort, «Η αγροτική οικονομία (7ος-12ος αιώνας)»,στο: Αγγελική Λαΐου (γενική εποπτεία), Οικονομική Ιστορία του Βυζαντίου: από τον 7ο έως τον 15ο αιώνα, τομ.Α, ελλ μετ. Ελένη Μαχαιρά-Odoni, εκδ.Μ.Ι.Ε.Τ.,Αθήνα, 2006,σελ.377-487
• Χαράλαμπος Γάσπαρης, Η γη και οι αγρότες στη μεσαιωνική Κρήτη 13ος-14ος αι.,εκδ. Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών Ινστιτούτο Βυζαντινών Ερευνών, Αθήνα, 1997
• Ελισσάβετ Ζαχαριάδου, «Συμβολὴ στὴν ἱστορία τοῦ νοτιοανατολικοῦ Αἱγαίου (μὲ ἀφορμὴ τὰ Πατμιακὰ φιρμάνια τῶν ἐτῶν 1454-1522)», Σύμμεικτα, 1(1970) σελ.184-230
• Αντίπας-Παύλος Νικηταράς, Πατριαρχική Εξαρχία και Ιερά Μονή Πάτμου, εκδ.Επέκταση, Κατερίνη, 2005
• Γεώργιος Αποστολάκης, Οι αυτοκρατορικές δωρεές στην Ιερά Μονή Πάτμου και η νομική αξία των χρυσόβουλων λόγων". Το ιδιοκτησιακό καθεστώς των δωρηθέντων ακινήτων κατά τις περιόδους του βυζαντινού,οθωμανικού,ιταλικού και ελληνικού δικαίου, εκδ.Επέκταση, Κατερίνη, 2002
• Έρα Βρανούση, Βυζαντινά έγγραφα της Μονής Πάτμου: Α΄ Αυτοκρατορικά: διπλωματική έκδοσις, Γενική εισαγωγή, Ευρετήρια, Πίνακες. Ινστιτούτο Βυζαντινών Ερευνών, Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, 1980
• Απόστολος Βακαλόπουλος, Ιστορία του Νέου Ελληνισμού τομ. Στ.Η μεγάλη Ελληνική Επανάσταση (1821-1829), Θεσσαλονίκη, 1982
• Απόστολος Βακαλόπουλος, Ιστορία του Νέου Ελληνισμού τομ. Β1 Τουρκοκρατία 1453-1669, Θεσσαλονίκη, 1964
• Κυριάκος Σιμόπουλος, Ξένοι ταξιδιώτες στην Ελλάδα 333μ.Χ-1700, τομ.Α, χ,ε. Αθήνα, 1984
• Κυριάκος Σιμόπουλος, Ξένοι ταξιδιώτες στην Ελλάδα 1700-1800, τομ.Β, χ,ε. Αθήνα, 1988
• Χρύσα Μαλτέζου, «Τα πλοία της Μονής Πάτμου (16ος-17ος αιώνας)», στο:Διεθνές Συμπόσιο, Πρακτικά Ι. Μονή Α. Ιωάννου του Θεολόγου 900 χρόνια ιστορικής μαρτυρίας (1088-1988) (Πάτμος, 22-24 Σεπτεμβρίου 1988), Αθήναι 1989, σελ.115-125
• Μαρία Νυσταζοπούλου-Πελεκίδου, «Τα πλοία της Μονής Πάτμου (11ος-13ος αι.)»,στο:Διεθνές Συμπόσιο, Πρακτικά Ι. Μονή Α. Ιωάννου του Θεολόγου 900 χρόνια ιστορικής μαρτυρίας (1088-1988) (Πάτμος, 22-24 Σεπτεμβρίου 1988), Αθήναι 1989, σελ.93-114
• Εμμανουήλ Φραγκίσκος, «Οι σωζόμενοι κατάλογοι των εντύπων της βιβλιοθήκηςτης Μονής Α. Ιωάννου του Θεολόγου Πάτμου», στο:Διεθνές Συμπόσιο, Πρακτικά Ι. Μονή Α. Ιωάννου του Θεολόγου 900 χρόνια ιστορικής μαρτυρίας (1088-1988) (Πάτμος, 22-24 Σεπτεμβρίου 1988), Αθήναι 1989, σελ.311-330
• αρχιμ. Ναυκράτιος Τσουλκανάκης, «Η συμβολή της Μονής Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στην εμφάνιση και καλλιέργεια της Παιδείας στην Πάτμο»,στο:Διεθνές Συμπόσιο, Πρακτικά Ι. Μονή Α. Ιωάννου του Θεολόγου 900 χρόνια ιστορικής μαρτυρίας (1088-1988) (Πάτμος, 22-24 Σεπτεμβρίου 1988), Αθήναι 1989, σελ.301-309
• Ιωάννης Καραγιαννόπουλος, «Το ιστορικό των ερευνών στο αρχείο της Πάτμου», στο:Διεθνές Συμπόσιο, Πρακτικά Ι. Μονή Α. Ιωάννου του Θεολόγου 900 χρόνια ιστορικής μαρτυρίας (1088-1988) (Πάτμος, 22-24 Σεπτεμβρίου 1988), Αθήναι 1989, σελ.37-41
• Διονύσιος Μαμαγκάκης, «Αλέξιος Α' Κομνηνός και Άννα Δαλασσηνή: Σχέση αμοιβαίας αφοσίωσης ή συνύπαρξη πολιτικής αναγκαιότητας;»,Επετηρίς Εταιρείας Βυζαντινών Σπουδών Τ.53(2007-2009), σελ. 169-200
• Ελισάβετ Ζαχαριάδου, «Στην Πάτμο το δέκατο έκτο αιώνα. Ο καραβοκύρης κι επιχειρηματίας Διάκος της Κρητικής», Ο Ερανιστής 28 (2011), σελ.65-94
• Ηλίας Γιαρένης, Η συγκρότηση και η εδραίωση της Αυτοκρατορίας της Νικαίας. Ο Αυτοκράτορας Θεόδωρος Α' Κομνηνός Λάσκαρις, εκδ.Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών Ινστιτούτο Βυζαντινών Ερευνών, Αθήνα, 2008
• Εμμανουήλ Φραγκίσκος, «Ο Πατμιακός κώδικας του Πλάτωνα ο Villoison και ο Κοραής», Ο Ερανιστής 21(1997),σελ.391-395
• Παναγιώτης Μιχαηλάρης, «Μία ‘μετριότης’ του 1567. Συμβολή στη μελέτη των χειρόγραφων συγχωροχαρτιών», Ο Ερανιστής τομ. 25 (2005), σελ. 51-59.
• Νικόλαος Φορόπουλος, «Φιλικές σχέσεις της Μονής Ιωάννου του Θεολόγου με τις Καθολικές Δυνάμεις της Δύσεως», Δωδεκανησιακά Χρονικά, 5 (1976), σελ.287-303
• Χρύσα Μαλτέζου, «Εισαγωγή: παρουσίαση της αρχειακής ύλης», στο:Σχέσεις της Μονής Πάτμου με τον Δυτικό κόσμο. Αρχειακές αποδείξεις (13ος-18ος αι.) Τόμος πρώτος, Αθήναι, Γραφείο Δημοσιευμάτων της Ακαδημίας Αθηνών, 2017,σελ.13-95
• Ανδρέας Ξυγγόπουλος,Σχεδίασμα ιστορίας της θρησκευτικής ζωγραφικής μετά την Άλωσιν, εκδ. Η εν Αθήναις Αρχαιολογική Εταιρεία, Αθήναι 1999[ανατύπωσις]
• Στέφανος Παπαδόπουλος, «Νεόφυτου του Στ΄,Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως,έγγραφα και αφιερώματα προς την Ι. Μονήν Ιωάννου Θεολόγου Πάτμου»,στο:Χαριστήριον εις Αναστάσιον Κ. Ορλάνδον, τομ. Δ' Αθήναι 1967-68, σελ.220-245
• Σωτήρης Βογιατζής, Η οικοδομική ιστορία της Ιεράς Μονής Αγίου Ιωάννου Θεολόγου Πάτμου, εκδ.University Studio Press, Θεσσαλονίκη, 2012
• Ίλια Χατζηπαναγιώτη - Sangmeister,«Η ταξιδιωτική γραμματεία του 18ου αι. για την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Μια ιστορική και ειδολογική εποπτεία», στο: Ίλια Χατζηπαναγιώτη - Sangmeister(επιμ.) Ταξίδι, γραφή, αναπαράσταση. Μελέτες για την ταξιδιωτική γραμματεία του 18ου αι., εκδ.Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, Ηράκλειο 2015,σελ.33-116
• Μαρία Κωσταρίδου, «Η μετάβαση του πάστορα Γιόχαν Φρήντριχ Ούσκο στη Βρετανία. Ταξιδιωτική γραμματεία και οριενταλισμός»,στο: Ίλια Χατζηπαναγιώτη - Sangmeister(επιμ.) Ταξίδι, γραφή, αναπαράσταση. Μελέτες για την ταξιδιωτική γραμματεία του 18ου αι., εκδ.Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, Ηράκλειο 2015,σελ.265-308
• Χαράλαμπος Μπούρας, «Αρχιτεκτονική», στο: Αθανάσιος Κομήνης (επιμ.), Οι θησαυροί της Μονής Πάτμου, Εκδοτική Αθηνών, 1988, σελ.25-35
• Ηλίας Κόλλιας, «Τοιχογραφίες»,στο: Αθανάσιος Κομήνης (επιμ.), Οι θησαυροί της Μονής Πάτμου, Εκδοτική Αθηνών, 1988, σελ.57-69
• Μανώλης Χατζηδάκης, «Φορητές εικόνες», στο: Αθανάσιος Κομήνης (επιμ.), Οι θησαυροί της Μονής Πάτμου, Εκδοτική Αθηνών, 1988, σελ.105-127
• Αθανάσιος Κομίνης, «Τα χειρόγραφα», στο: Αθανάσιος Κομήνης (επιμ.), Οι θησαυροί της Μονής Πάτμου, Εκδοτική Αθηνών, 1988, σελ.328-331
• Έρα Βρανούση, «Τα έγγραφα»,στο: Αθανάσιος Κομήνης (επιμ.), Οι θησαυροί της Μονής Πάτμου, Εκδοτική Αθηνών, 1988, σελ.331-334
• ΄Ερα Βρανούση, «Πατμιακά. Πρόσταξις του Αυτοκράτορος Μανουήλ Α Κομνηνού υπέρ της εν Πάτμω μονής Ιωάννου του Θεολόγου »,στο: Χαριστήριον εις Αναστάσιον Κ. Ορλάνδον, τομ. Β' Αθήναι 1966, σελ.78-97
• Μαρία Νυσταζοπούλου, «Γράμμα του ιερέως και νομικού των παλατιών Νικήτα Καραντηνού προς τον ηγούμενον της εν Πάτμω μονής Ιωάννου του Θεολόγου»,στο: Χαριστήριον εις Αναστάσιον Κ. Ορλάνδον, τομ. Β' Αθήναι 1966, σελ.286-308
• Έρα Βρανούση, «Πατμιακά Γ΄- Ο καθηγούμενος της Μονής Πάτμου Ιωσήφ Ιασίτης και η αρχαιότερη αναγραφή χειρογράφων της μονής»,Δελτίον XAE 4 (1964-1965), Περίοδος Δ'. Στη μνήμη του Γεωργίου Α. Σωτηρίου (1881-1965), σελ.345-352
• Αλέξης Πολίτης, «Ματθαίος, επίσκοπος Μυρέων ο Γ΄. Οπαδοί και αντίπαλοι του Διαφωτισμού στην Πάτμο και στις Ηγεμονίες στο δεύτερο μισό του 18ου αιώνα», Μνήμων, 29 (2008), σελ.43-63
• Δημήτρης Δημητρόπουλος, «Δόμηση και κοινοτική παρέμβαση στα νησιά του Αιγαίου, 17ος-αρχές 19ου αι.», Μνήμων, 23(2001), σελ.37-65
• Δημήτρης Δημητρόπουλος, «Ελαιοτριβεία, μύλοι, φούρνοι, εκκλησίες στο νησιωτικό χώρο τον 17ο αιώνα. Προσέγγιση στο ζήτημα της συνιδιοκτησίας με βάση το παράδειγμα της Μυκόνου», Μνήμων 16 (1994),σελ 37-70
• Βασίλης Παναγιωτόπουλος, «Αρχείο Μονής Ιωάννου Θεολόγου Πάτμου (Ταξινόμηση και φωτογράφηση)», Ο Ερανιστής 3(1965),σελ.145-156
• Αθανάσιος Κομίνης, «Πατμιακά (Η μαρτυρία δύο βιβλιογραφικών προσθηκών)», Ο Ερανιστής 5 (1967), σελ.194-200
• Εμμανουήλ Φραγκίσκος, «Ελληνική βιβλιογραφία 1800-1863 Προσθήκες», Ο Ερανιστής 6 (1968), σελ.27-28
• Σπύρος Ασδραχάς, «Κατακερματισμός της αγροτικής ιδιοκτησίας: το παράδειγμα της Πάτμου», Ο Ερανιστής 17 (1981), σελ.1-12